Jacek Dąbała
Z Wikipedii
Jacek Dąbała (ur. 22 sierpnia 1959 w Warszawie) - polski specjalista w zakresie mediów i literatury; profesor na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, kierownik Katedry Warsztatu Medialnego i Aksjologii.
Ukończył filologię polską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1983) i scenariopisarstwo w PWSFTViT w Łodzi (1989). Rozprawę doktorską obronił na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie (1993); habilitacja w 2005 roku (UMCS).
Pracę w mediach rozpoczął po wygraniu konkursu na prezentera radiowo-telewizyjnego w 1987 roku. W latach 1987-1988 współpracował jako dziennikarz z różnymi redakcjami Radia Lublin. W latach 1989-2002 pracował jako redaktor w TVP S.A., w Oddziale w Lublinie. Prowadził „na żywo” wiele programów, poczynając od rozrywkowych i kulturalnych, a kończąc na studiach wyborczych. Był wydawcą i prezenterem programów informacyjnych i całodziennych. Realizował także reportaże, filmy dokumentalne, informacje do serwisów informacyjnych (newsy) i teledyski. Jest posiadaczem prezenterskiej karty ekranowej. Pracował także jako lektor przy rożnych produkcjach telewizyjnych. W latach 2002-2007 r. adiunkt w Zakładzie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej UMCS.
Od 1.10.2007 r. profesor KUL. Prowadzi zajęcia m.in. z zakresu szeroko rozumianej komunikacji medialnej (literatura-film-media). Jako badacz i wykładowca interesuje się aksjologią mass mediów, warsztatem dziennikarskim i gatunkami dziennikarskimi, teorią i praktyką creative writing, analizą dzieła medialnego, współczesną literaturą światową i polską, dramaturgią w komunikacji medialnej, teorią literatury, retoryką dziennikarską oraz sztuką autoprezentacji w telewizji. Wykładał m.in. na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w Wyższej Szkole Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Warszawie.
Jest współautorem scenariusza do jednego z najgłośniejszych polskich filmów, pt. „Młode wilki” (1995). Opublikował dziewięć powieści (m.in. „Telemaniak”, „Prawo śmierci”, „Pieszczochy losu” i „Diabelska przypadłość”, "Złodziej twarzy" i "Ryzykowny pomysł") oraz tragifarsę polityczną „Mechanizm”. Za powieść "Pieszczochy losu" otrzymał w 1997 r. Nagrodę Literacką im. B. Prusa. Uzasadnienie jury brzmiało: "za odwagę w podejmowaniu skomplikowanych problemów współczesności w konwencji ironiczno-groteskowej i znakomite opanowanie warsztatu pisarskiego". Napisał monografię wybitnego polskiego conradysty emigracyjnego, pt. „Wit Tarnawski jako krytyk literacki” oraz opracował pierwszy w Polsce wybór tekstów krytycznych Tarnawskiego - „Uchwycić cel”. Opracował także „Antologię polskiej krytyki literackiej na emigracji 1945-1985”. Jest autorem książki - w ramach retoryki dziennikarskiej - na temat sztuki pisania, pt. „Tajemnica i suspens. Wokół głównych problemów creative writing” (2004). Problematykę warsztatowo-aksjologiczną w mediach (także w kontekście literackim) zarysował w książce "Horyzonty komunikacji medialnej" (2006). Artykuły i recenzje drukował m.in. w „Tekstach Drugich”, „Pamiętniku Literackim”, „Ruchu Literackim”, „Więzi”, „Odrze”, „Kresach”, „Tygodniku Powszechnym”, „Twórczości”, „Rzeczpospolitej”, „Akcencie”, „Przeglądzie Powszechnym”, „Ethosie”, „Annales UMCS” i „W drodze”. Pracuje nad książką, pt. "Warsztatowo-aksjologiczne mechanizmy tworzenia telewizji".
Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz członkiem Polskiej Akademii Filmowej.
W grudniu 2007 wydawnictwo storybox.pl wydało w formie audiobooków dwie jego książki sensacyjne: "Złodziej twarzy" i "Ryzykowny pomysł". Niebawem w tej samej formie ukaże się najnowsza (dziesiąta już) powieść sensacyjna w konwencji swinging thriller, pt. "Największa przyjemność świata". Równocześnie wydawnictwo Red Horse wyda ją w formie tradycyjnej.
Jest autorem felietonów z cyklu "Podglądy medialne", które były emitowane co tydzień w ramach programu publicystycznego "O co chodzi?" na antenie TVP Info.
