Jakub de Burbon-La Marche

Z Wikipedii

Jakub I de Burbon-La Marche (1319 – 6 kwietnia 1362) - syn Ludwika I, księcia de Burbon, i Marii d'Avesnes. Hrabia Ponthieu w latach 1351-1360, hrabia La Marche od 1356 do swojej śmierci.

W 1349 Jakub uzyskał tytuł generalnego kapitana Langwedocji, a w 1354 konetabla Francji. Znudzony wiecznymi intrygami politycznymi, zrezygnował z urzędu konetabla w maju 1356. Walczył w bitwie pod Crecy (1346) i został ranny, oraz w bitwie pod Poitiers (1356). Tracił do angielskiej niewoli, a wypuszczono ga na mocy traktatu z Brétigny. Ten sam traktata oddał Anglikom hrabstwo Ponthieu. Jakub jednak odziedziczył hrabstwo La Marche po swoim bracie Piotrze, który zginął pod Poitiers.

Pokój zawarty na mocy traktatu był jednak iluzją. Anglia i Francja zawiesiły broń, żołnierze obu stron nadal napadali i grabili wsie oraz miasteczka, domagały się też płacenia okupu w zamian za pozostawienie w spokoju. Niedługo po tym jak Jakub powrócił z niewoli, król Jan II Dobry poprosił go o zebranie armii przeciw grasującym żołnierzom angielskim. Jakub zastosował się do prośby króla, ale on i jego wojska zostali dotkliwie pokonani w bitwie pod Brignais (niedaleko Lyonu). Jakub i jego najstarszy syn zostali obaj śmiertelnie ranni.

[edytuj] Potomstwo

W 1335 poślubił Joannę (Jeanne) de Chatillon, córkę Hugona de Chatillon, pana Leuze. Para miała dzieci:

• Izabelę (1340–1371), od 1362 żonę Ludwika II - wicehrabiego Beaumont-au-Maine, od 1364 żonę Boucharda VII - hrabiego Vendôme,
• Piotra II, hrabiego La Marche (1342–1362),
• Jana I, hrabiego La Marche (1344–1393),
• Jakuba, barona Argies (1346–1417), od ok. 1385 męża Małgorzaty (Marguerite), pani Preaux.