Jan I de Burbon-La Marche
Z Wikipedii
Jan de Burbon-La Marche (Jan I, hrabia La Marche, John VII, hrabia de Vendôme), (1344 – 11 czerwca 1393, w Vendôme) - drugi syn Jakuba I, hrabiego La Marche, i jego żony - Joanny de Châtillon.
Jako młody człowiek trafił do niewoli po bitwie pod Poitiers, ale został wypuszczony. W 1362 po śmierci jego ojca i kilka dni później - starszego brata Piotr II, na skutek ran odniesionych przez nich w bitwie pod Brignais, Jan odziedziczył hrabsto La Marche. 28 września 1364 poślubił Katarzynę de Vendôme, hrabinę Vendôme (zm. 1412) - córkę hrabiego Jana VI. Z Katarzyną miał 7 dzieci:
- Jakuba II, hrabiego La Marche i Castres (1370–1438),
- Izabelę (zm. 1373), zakonnicę w Poissy,
- Ludwika I, hrabiego Vendôme (1376–1446),
- Jana, pana Carency (1378–1457), od ok. 1416 męża Katarzyny - córki Filipa d'Artois, hrabiego Eu, od 1420 męża swojej kochanki - Joanny de Vendômois,
- Annę (ok. 1380 – 1408, w Paryżu), od 1401 żonę Jana de Berry, hrabiego Montpensier (syna Jana de Berry), od 1402 Ludwika VII, księcia Bawarii,
- Marię (1386 – po 1463), panią Brehencourt, żonę Jana de Baynes, pana Croix,
- Charlottę (1388 – 15 stycznia 1422), od 1411 żonę Janusza, króla Cypru.
[edytuj] Życie
Jan wziął aktywny udział w wojnie stuletniej i został mianowany gubernatorem Limousin, po tym jak odbił te ziemie z rąk Anglików. W 1366 Jan dołączył do Bertranda du Guesclin w jego kampanii kastylijskiej. W 1374 jego zięć - Bouchard VII, hrabia Vendôme zmarł i Jan został hrabią Vendôme i Castres, na podstawie praw swojej żony. W 1382 dołączył do kampanii flandryjskiej króla Karola VI Szalonego, który był jego kuzynem. Brał w kulminacyjnej bitwie pod Roosebeke, a w 1392 walczył jeszcze w Bretanii.
