James McNeill Whistler
Z Wikipedii
James Abbott McNeill Whistler (ur. 14 lipca 1834 w Lowell, Massachusetts, Stany Zjednoczone, zm. 17 lipca 1903 w Londynie, Wielka Brytania) - amerykański malarz i grafik.
Syn oficera, kontynuował rodzinną tradycję uczęszczając przez kilka lat do West Point. W 1855 wyjechał do Paryża, gdzie zetknął się z E.Manetem, Ch.Baudelaire'em i H.Fantin-Latourem. W 1859 przyjechał do Londynu, następnie wiele podróżował. W 1863 wystawiał w Salonie Odrzuconych. W 1890 osiadł w Paryżu. Jego twórczość, związana z wczesną fazą impresjonizmu, wykazuje także wpływ G.Courbeta oraz grafiki japońskiej, której był jednym z pierwszych odkrywców i entuzjastów. W swych obrazach kładł nacisk na zagadnienia kolorystyczne, zestawiając układy barwne na wzór kompozycji muzycznych, stosował subtelne, prawie monochromatyczne zestawienia kolorów. Jako grafik uprawiał akwafortę i litografię.
[edytuj] Najważniejsze dzieła:
- Au piano (1858-1859)
- cykl Symfonia w bieli (1862-1866)
- Portret Matki (1871)
- Miss Cicely Alexander, harmonia w szarości i zieleni (1873)
- Stary most Battersea (ok. 1870)
