Jan Bakałowicz

Z Wikipedii

Jan Bakałowicz (ur. 1740 w Kamieńcu Podolskim, zm. 4 listopada 1794 na warszawskiej Pradze) - inżynier wojskowy i kartograf ; kierował budową fortyfikacji Pragi w okresie powstania kościuszkowskiego.

Ojciec jego był burmistrzem Kamieńca, mieszczaninem. Już od dzieciństwa Jan przejawiał uzdolnienia matematycznie. W wieku 17 lat został geometrą przysięgłym.

W 1764 roku uzyskał tytuł inżyniera wojskowego. Po powrocie do kraju król Stanisław August Poniatowski mianował go porucznikiem artylerii koronnej i wysłał na dalsze studia wojskowe. Do kraju wrócił w 1769 roku i pozostał przy królu, który mianował go majorem. Dnia 2 września 1774 król zezwolił podkomorzemu chełmińskiemu Antoniemu Czapskiemu i jego żonie Kandydzie z Lipskich odstąpić Bakałowiczowi dzierżawę majątku królewskiego (leżącego w ziemi sohaczewskiej) obejmującego Głusk, Małą Wieś i Grochale. Gorliwe zarządzanie gospodarką w Głusku godził z pracą naukową i wojskową.

W 1775 roku uchwałą sejmu został nobilitowany. 1781-1791 brał udział w pracach fortyfikacyjnych w Kamieńcu Podolskim. Napisał w języku polskim, bądź francuskim 6 książek na temat fortyfikacji wojskowych ,brał udział w sporządzaniu map w różnych częściach kraju. Był także autorem projektu kaplicy stojącej obecnie na cmentarzu w Leoncinie. W czasie powstania kościuszkowskiego sporządził plany fortyfikacji Pragi i był kierownikiem tych robót. Poległ 4 listopada 1794 roku, w czasie obrony Pragi.

[edytuj] Zobacz też

• Bakałowicz - herb szlachecki