Jan Biskupiec

Z Wikipedii

Jan Biskupiec, Jan z Opatowca lub Jan z Zaborowa (Jan Zaborowski) (ur. 1376 r., zm. 1452 r.)

Pochodził z mieszczańskiej(rzemieślniczej) rodziny krakowskiej. Śluby zakonne złożył w konwencie zakonu o.o. Dominikanów w Opatowcu , miasteczku należącym do kasztelami wiślickiej. W wieku (28 lat) zostaje wybrany w 1405 r. na przeora krakowskiego zgromadzenia dominikanów. W tym samym czasie prowadzi zajęcia z teologii, a sam zapisuje się na studia w Akademii Krakowskiej (1407 r.) celem uzupełnienia swojego wykształcenia.

W 1414 został prowincjałem polskiej prowincji zakonu. Był bliskim współpracownikiem, spowiednikiem i doradcą króla Władysława Jagiełły. W latach 1409 - 1410 brał udział w soborze w Pizie. Aby objąć biskupstwo chełmskie - z polecenia samego króla - zrzekł się w 1417 r. funkcji prowincjała Dominikanów. Wdał się w konflikt z biskupem krakowskim Zbigniewem Oleśnickim, którego przedmiotem była sprawa przyłączenia archidiakonatu lubelskiego (należącego do diecezji krakowskiej) do biskupstwa chełmskiego. Zachowane w Bibliotece Raczyńskich w Poznaniu ustawy czterech synodów (1434-1440, 1440/41, 1445 i 1449), których autorem był biskup chełmski, stanowią wyjątkowy dokument dziejów diecezji chełmskiej. Dopiero na tle owych statutów synodalnych możemy w pełni docenić osobowość Jana Biskupca jako zakonnika, biskupa i męża stanu.