Jan Damascen Kaliński

Z Wikipedii

Jan Damascen Kaliński h. Jelita, w zlatynizowanej formie Ioannes Damascenus Calinius (urodzony 8 maja 1664 w Sompolinku-zmarły 26 listopada 1726 w Dąbrowicy) – polski poeta i mówca, ksiądz.

Urodzony w kujawskiej rodzinie drobnoszlacheckiej. Od 1681 pijar. Nauczyciel w różnych kolegiach. Kapelan Stanisława Rzewuskiego. Rektor kolegium w Dąbrowicy. Wybitny znawca kultury antycznej, w swoich pismach wzorował się na Wergiliuszu, Horacym i Owidiuszu.

Dzieła:

• Viennis (1717) – epopeja o wiktorii wiedeńskiej Jana III Sobieskiego w dwunastu księgach
• Atomi minores in sydera eloquentiae (1718) – podręcznik retoryki
• Proces duszy niepokutującej (1726) – kazania wielkopostne i adwentowe
• Korona z prześwietnych dostojności (1726) – kazania maryjne
• Zodiacus caeli Sarmatici (1715) – liryki
• Erymanthus in Helicone (1713) – liryki
• Auges siderum eloquentiae (1720) – mowy okolicznościowe
• Prodigium virtutis heroicae Alexander Magnus (1689) – utwór dramatyczny