Jan Dawid Landau
Z Wikipedii
Jan Dawid Landau pseud. ”Dudek” (ur. 1920 albo 1921 w Warszawie, zm. 1996) – żydowski działacz ruchu oporu w getcie warszawskim, członek Żydowskiego Związku Wojskowego, uczestnik powstania w getcie warszawskim.
Jak podaje książka pod redakcją Mariana Turskiego pt. „Losy żydowskie. Świadectwo żywych”, Jan Dawid Landau w 1940 r., opuścił getto i przez krótki okres był członkiem działającego pod Warszawą partyzanckiego oddziału dowodzonego przez Henryka Iwańskiego pseud. „Bystry”. W tym samym roku zmarła jego matka. Uciekł z pociągu jadącego do obozu koncentracyjnego na Majdnaku. Po powrocie do getta działał w organizacji prawicowej Betar. We wrześniu 1942 r., pełnił w getcie funkcję ochroniarza Jana Karskiego. Uczestniczył w powstaniu w getcie warszawskim. Do wyzwolenia Warszawy przez wojska sowieckie ukrywał się wraz z 10-osobową grupą w tym ze swoją żoną Zofią w ruinach zburzonego miasta. W czasie okupacji niemieckiej zginą jego ojciec i młodszy brat, a drugi z jego braci na skutek sprawy Hotelu Polskiego został deportowany do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Był jednym z nielicznych bojowców ŻZW którzy przeżyli wojnę.
Po wojnie mieszkał na emigracji w Australii. Był autorem książki wspomnieniowej „Caget – A story of Jewish Resistance” wydanej w 2000 r.
[edytuj] Źródła
- Artykuł Dariusz Libionki z Lubelskiego IPN „64 lata po powstaniu w Getcie Warszawskim. O nową historię Żydowskiego Związku Wojskowego” w Biuletynie Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych „Kombatant” (kwiecień 2007).
- „Losy żydowskie. Świadectwo żywych” red. Marian Turski (Stowarzyszenie Żydów Kombatantów i Poszkodowanych w II Wojnie Światowej : Agencja Wydawnicza "Tu", Warszawa, 1996 r., ISBN 8390297159)
