Jan Drzewiecki (wojskowy)

Z Wikipedii

Jan Drzewiecki (ur. 4 października 1898, zm. 1942) - kapitan rezerwy piechoty Wojska Polskiego.

W roku 1934 był porucznikiem rezerwy 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 i 2 lokatą. pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III.

W czasie kampanii wrześniowej wyznaczony został do konwojowania 500 Polaków niemieckiego pochodzenia, przeznaczonych do internowania w Warszawie po agresji III Rzeszy na Polskę. W skład konwoju wchodziło 200 junaków Przysposobienia Wojskowego z gimnazjum Kopernika i szkół zawodowych Torunia. Drzewiecki przyjął rozkaz niechętnie, wiedząc o braku doświadczenia swoich podkomendnych. W czasie konwojowania doszło do próby ucieczki grupy Niemców, którzy prawdopodobnie zaatakowali eskortujących, zmuszając ich tym samym do obrony. W wyniku strzelaniny zginęło kilku niemieckich internowanych, a propaganda III Rzeszy wykorzystała ten fakt, nazywając konwój "marszem śmierci". Po doprowadzeniu internowanych do Warszawy, kapitan Drzewiecki oraz jego podkomendni walczyli w obronie miasta i dostali się do niewoli. Niemcy odszukawszy konwojentów skazali wszystkich z drobnymi wyjątkami na śmierć, kapitan Jan Drzewiecki został powieszony 1 lipca 1942 roku w garażu na zapleczu budynku Gestapo przy ul. Bydgoskiej, co było świadomym złamaniem postanowień III konwencji genewskiej, dotyczącej traktowania jeńców wojennych.

Ciało kapitana Niemcy wywieźli do lasu w Olku i zakopali w młodym zagajniku.

23 lipca 1945 r., ciało odkryto przypadkowo i złożono następnego dnia na toruńskim cmentarzu przy ulicy Wybickiego.

[edytuj] Źródła

• "Gazeta Wyborcza-Toruńska" 23-24 lipca 2005 według tekstu Benona Frąckowskiego.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 28, 482,