Jan Falkenberg
Z Wikipedii
Jan Falkenberg - dominikanin, ur. 1385 w Gdańsku, zm. 1435 w Legnicy. W 1385 roku ukończył studia w Wiedniu z tytułem magistra teologii. 1408 - pastor w Pradze. 1411 - inkwizytor w Magdeburgu. Zasłynął jako autor w dwóch tematach : Wielka Schizma oraz polemika pomiędzy Polską a Zakonem Krzyżackim.
Wzburzony porażką pod Grunwaldem napisał tekst (Liber de doctrina) zachęcający do walki przeciwko Polsce, w którym przedstawia kraj Słowian jako świątynię pogaństwa, wysługującą się bożkom ziemię niewiernych, przeciw którym walkę zaleca jako dzieło Chrystusowe.
W procesie Jeana Petit wbrew stanowiskom Jana Gersona i Pierre'a d'Ailly reprezentował pogląd, że tylko Kościołowi, względnie papieżowi - natomiast nigdy biskupom - przysługuje prawo do potępiania poszczególnych twierdzeń jako heretyckich.
Rozpowszechniana podczas Soboru w Konstancji jego antypolska "Satyra..." stała się przedmiotem dochodzenia Inkwizycji a on sam został aresztowany. Tylko papieżowi Marcinowi V zawdzięcza, że jego traktatu nie uznano za heretycki lecz jedynie gorszący. Pod naciskami Polaków Kapituła Generalna Zakonu Dominikanów skazała Falkenberga na dożywotnie więzienie, Marcin V przeniósł go jednak do siebie do Włoch i w 1425 uwolnił.
Jan Falkenberg powrócił do Niemiec i do swojej śmierci spędził tam spokojną jesień życia.
[edytuj] Twórczość
- De monarchia mundi (przeciwko Mateuszowi z Krakowa)
- Liber de doctrina potestatis papae et imperatoris
- Tres tractatuli dati iudicaliter in concilio Constantiensi circa novem assertiones Johannis Parvi magistri sacrae facultatis Parisiensis a Johanne Gersono cancellario Ecclesiae Parisiensis denuntiatas
- Tractatus doctoris cuiusdam de Prutenis contra Polonos et paganos de potestate papae et imperatoris respectu infidelium - tzw. "Satyra na herezje i inne nikczemności Polaków oraz ich króla Jagiełły".
