Jan Fondaliński

Z Wikipedii

Jan Fondaliński (ur. 14 lipca 1900 w Wyśmierzycach, zm. 5 sierpnia 1971), polski duchowny katolicki, biskup pomocniczy diecezji łódzkiej.

Kształcił się w seminarium w Łodzi, 30 listopada 1924 przyjął święcenia kapłańskie. Po krótkim okresie pracy duszpasterskiej w diecezji łódzkiej uzupełniał studia w Louvain i Lwowie. Po powrocie zajmował się pracą pedagogiczną w szkolnictwie kościelnym, był m.in. ojcem duchowym seminarium. W latach 1941-1945 był więźniem obozu koncentracyjnego Dachau.

Po wojnie pracował krótko jako duszpasterz w środowiskach polonijnych we Francji. W Łodzi objął ponownie funkcję ojca duchowego seminarium, był tam również profesorem. W czerwcu 1957 został mianowany biskupem pomocniczym łódzkim, ze stolicą tytularną Doberus; sakrę biskupią przyjął 8 września 1957. Był dziekanem kapituły katedralnej, wikariuszem generalnym diecezji oraz proboszczem łódzkiej parafii katedralnej. W 1963 wraz z kardynałem Stefanem Wyszyńskim i biskupem Michałem Klepaczem udzielał sakry biskupiej Bohdanowi Bejze, wieloletniemu biskupowi pomocniczemu łódzkiemu. Pochowany na cmentarzu starym w Łodzi przy ulicy Ogrodowej.

W latach 1962-1965 uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II.

[edytuj] Źródła

• Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999, ISBN 83-211-1311-7, Warszawa 2000.