Jan Hermanowski

Z Wikipedii

Jan Hermanowski (ur. 2 marca 1904, zm. 27 czerwca 1986 w Krakowie) - polski wojskowy, nauczyciel.

Studiował na Wydziale Historycznym i Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1929. Uczestniczył w rozbrajaniu niemieckich żołnierzy 11 listopada 1918. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 jako żołnierz zgrupowania 36 pułku piechoty (zwanego Legią Akademicką). Wkrótce rozpoczął pracę jako nauczyciel w Gimnazjum. Nauczał kolejno: historii, geografii, podstaw filozofii, także przysposobienia wojskowego. Był działaczem Koła Przyjaciół Harcerstwa 2 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. T. Rejtana. Uczęszczał na kursy przysposobienia wojskowego - w 1931 ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty, uzyskując stopień podporucznika.

Walczył w wojnie obronnej 1939 - był dowódcą kompanii 10 pułku piechoty. Podczas okupacji hitlerowskiej uczył na tajnych kompletach. W 1942 wstąpił w szeregi konspiracji - działał w Narodowej Organizacji Wojskowej. Został wykładowcą Szkoły Podchorążych.

Walczył w powstaniu warszawskim jako dowódca kompanii "Gertruda" w batalionie Gustaw. 13 sierpnia został ciężko ranny. Po kapitulacji powstania, uciekł z transportu rannych żołnierzy do obozu jenieckiego i schronił się w Komorowie. Następnie kontynuował tajne nauczanie. Udzielał się także w organizowaniu szkolnictwa na Śląsku Opolskim.

W 1970 zamieszkał w Krakowie. Pochowany na warszawskich Powązkach w Kwaterze Zasłużonych.