Jan Ignacy Kenig

Z Wikipedii

Jan Ignacy Kenig (Koenig, König) (ur. 10 marca 1822 w Płocku, zm. 17 listopada 1880 w Sankt Petersburgu) – inżynier komunikacji, budowniczy, projektant linii kolejowych w Rosji, brat Józefa Keniga.

Jan Ignacy Florian Kenig urodził się w rodzinie hanowerczyka Teofila, inspektora skarbu Województwa Płockiego w Królestwie Polskim, i jego żony Józefy z Romanowskich herbu Bożawola. Był ich drugim dzieckiem (jego starszym bratem był dziennikarz Józef).

W 1830 r. wyjechał wraz z bratem do Krakowa, gdzie początkowo uczęszczał do Liceum św. Anny, a potem od 16 grudnia 1834 do Szkoły Technicznej. Kształcił się następnie w petersburskim Instytucie Korpusu Inżynieryjnego Komunikacji, gdzie ukończył w 1841 r. niższy kurs w stopniu chorążego. Rok później został podporucznikiem, a w 1843 zdał wyższy kurs otrzymując stopień inżyniera porucznika.

Kenig został zaangażowany przy rozbudowie trakcji kolejowych na terenie Imperium rosyjskiego (których ograniczona ilość stała się szczególnie uciążliwa w czasie wojny krymskiej). Pracował nad projektami, jak i nad ich bezpośrednią realizacją. W l. 1843 - 1851 r. brał udział w budowie kolei Mikołajewskiej (Moskwa - Petersburg). należącej do najważniejszych i najczęściej uczęszczanych tras kolejowych w Rosji (nazwa nadana na cześć cara Mikołaja I). Wyróżniając się przy tym, awansowano go do stopnia kapitana (poprzednio był sztabskapitanem).

Po 1862 r. pełnił funkcję naczelnika jednego z wydziałów w zarządzie kolei Niżegorodzkiej (Moskwa - Niżnij Nowogorod). W 1868 r. został dyrektorem kolei Mikołajewskiej (pozostał nim do zgonu).

Umarł w Petersburgu, mieście, gdzie spędził większość życia. Jego ciało spoczęło na cmentarzu katolickim w stolicy Rosji. Spadek po nim odziedziczył brat Józef z Warszawy.

Jan Kenig pozostał do końca życia kawalerem, był bezdzietny.

Jan Ignacy Kenig jest zapomniany w polskiej historiografii zajmującej się dziejami Polaków w Rosji w XIX wieku. Powodem tego jest najpewniej fakt, że wielu nie kojarzy go z Polską, ale uznaje za Niemca (nie jest to jednak do końca prawda, jak świadczy przykład jego brata, który mimo germańskiej krwi, został wychowany w kulturze polskiej i Polakiem pozostał aż do śmierci).

Bibliografia

• Słownik biograficzny Techników Polskich, zeszyt 3, Warszawa 1993 (biogram aut. Bolesława Chwaścińskiego)
• informacje od rodziny Kenigów (potomków Józefa)
• artykuły z prasy warszawskiej z lutego 1900 r. (nekrologi Jana i Józefa Keniga)