Jean-Honoré Fragonard
Z Wikipedii
Jean-Honoré Fragonard (ur. 5 kwietnia 1732 w Grasse – zm. 22 sierpnia 1806 w Paryżu) – francuski malarz rokokowy.
Fragonard był synem kupca bławatnego. W wieku 13 lat Jean-Honoré zostaje oddany na naukę do kancelarii notarialnej, lecz tam czas spędza na rysowaniu. Za namową notariusza rodzice umieszczają go w pracowni malarskiej. Przez sześć miesięcy studiował rzemiosło malarskie u Chardina, a potem u Bouchera. W 1752 roku zdobył nagrodę Prix de Rome, a następne trzy lata spędził w Paryżu w pracowni Carle van Loo. Później wyjechał do Włoch, gdzie przebywał w latach 1756-1761. Znalazł się pod silnym wpływem prac Tiepolo. W roku 1793 zostaje członkiem Commune des Arts, a na początku roku następnego konserwatorem powstającego muzeum Luwru.
Wśród jego lekkich, często zabarwionych erotyzmem prac znajduje się Huśtawka (1766 - Wallace Collection, Londyn). Jednym z protektorów malarza była madame de Pompadour.
Niezwykle obfita twórczość Fragonarda zakończyła się wraz z wybuchem rewolucji francuskiej. W czasie ostatnich piętnastu lat swojego życia, dzielonych pomiędzy Grasse i Paryż, chociaż otoczony przyjaźnią Davida, zaprzestał malować. Ponad pięćset obrazów i tysiące rysunków Fragonarda odsłaniają osobowość znacznie bogatszą niż Bouchera, a jego skłonność do fantazjowania, jak np. w Fontaine d’Amour, wyprzedzała ducha romantyzmu.
Jego syn, Alexandre Evariste, malarz dekorator oraz bratowa – Marguerite Gérard byli jego uczniami.
