Jingshan Faqin

Z Wikipedii

Jingshan Faqin (714-792) znany także także jako +Jinghshan Daoqin i Jingshan Yuanming (?) (kor. +Kŭmsan Togŭm ( ) | jap. +Kinzan Dōkin ( ) | wiet. +Câm So'n Daô Cân) - chiński mistrz chan ze szkoły niutou.

Początkowo był konfucjanistą, ale w wieku 28 lat spotkał mistrza chan Helina Xuansu i został jego uczniem. Przez krótki czas praktykował także u Mazu Daoyi. Później przebywał w Yuhang, gdzie wybudował klasztor na górze Jing.

Pewnego dnia wielki książę powiedział mistrzowi, że myśli o opuszczeniu domu (na modłę bezdomnych mnichów buddyjskich). Mistrz Jingshan krzyknął Co?! Aby opuścić dom trzeba być w pełni rozwiniętym człowiekiem. To nie jest coś, czego powinni się podejmować generałowie i premierzy!

Jego najbardziej znanymi uczniami byli Niaoke Daolin i Tianhuang Daowu, który jednak ostatecznie został następcą Dharmy Shitou Xiqiana.

Był jednym z ostatnich mistrzów tej zupełnie odrębnej szkoły chan. Otrzymał tytuł Narodowego Nauczyciela.

[edytuj] Linia przekazu Dharmy

Niutou Faronga tradycyjnie uważa się za ucznia Czwartego Patriarchy Dayi Daoxina, jednak żadne dane biograficzne tego nie potwierdzają. Była to więc raczej całkowicie samodzielna szkoła chan.

Pierwsza liczba oznacza ilość pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza ilość pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

• 32/5 Niutou Farong (594-657) szkoła niutou

• 33/6 Niutou Zhiyan (600-677 lub 577-654)

• 34/7 Niutou Huifang (627-695)

• 35/8 Niutou Fachi (635-702)

• 36/9 Niutou Zhiwei (646-729)

• 37/10 Helin Xuansu (688-752)

• 38/11. Jingshan Faqin (Daoqin) (714-792)

• 39/12 Zhanhxin Chonghui (bd)
• 39/12 Funiu Zucai
• 39/12 Niaoke Daolin (741-824)
• 39/12 Niaoke Guoyi(?) (bd)

• 40/13 Bo Yuyi (772-846)
• 40/13 Huitong Yuanxiang (bd)

Bibliografia:

• Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. India and China. ISBN 0-02-908200-6
• John C.H. Wu. The Golden Age of Zen. ISBN 0-385-47993-X