Niutou-zong

Z Wikipedii

Niutou-zong (szkoła Wolej Głowy) (kor. udu chong ( ) | jap. gozu shū ( ) | wiet. ngu'u dâu tong) - szkoła chan założona przez mistrza chan Niutou Faronga.

Spis treści 1 Żródła 2 Nauki 3 Linia przekazu Dharmy 4 Przypisy

[edytuj] Żródła

O szkole tej dowiadujemy się z kilku źródeł.

• Jednym z najwcześniejszych i zarazem interesujących, bo pochodzących spoza chanu, jest inskrypcja napisana przez Li Hua dla mnicha szkoły tiantai Zuoqi Huanlanga (673-754), gdzie wśród 4 wymienionych frakcji chan jedną jest szkoła niutou.^[1].

• Mistrz chan, jego historyk i teoretyk, a także patriarcha szkoły huayan Guifeng Zongmi (780-841) wymienia ją jako jedną z siedmiu niezależnych szkół tego okresu. Linia przekazu biegnie od Czwartego Patriarchy Daoxina do mistrza chan ósmej generacji Jingshana Daoqina (Faqin) (714-792). Według Zongmiego szkoła niutou należała do czterech radykalnych i ikonoklastycznych tradycji chan obok hongzhou, południowej szkoły nagłego oświecenia Huinenga i szkoły baotang czyli syczuańskiej szkoły laoan.

• Zutang ji (Antologia Gmachu Patriarchów). Została zredagowana w 952 r. Zeszyt trzeci podaje linię przekazu począwszy od Niutou Faronga. Dokument ten powstał później od tekstu Zongmiego, dlatego też podaje dalszych mistrzów po Jingshanie Daoqinie.

• (Jingde) Chuandeng lu (Księga z okresu Jingde o przekazie lampy). Została zredagowana w 1004 r. Zeszyt czwarty poświęca bardzo dużo uwagi tej szkole. Opisuje 6 generacji mistrzów od Niutou Faronga do Niutou Huizhonga (682-769).

[edytuj] Nauki

Po otrzymaniu przekazu Dharmy od Czwartego Patriarchy Daoxina^[2] Farong założył własną, niezależną szkołę chan. Od nazwy góry, na której przebywał nosiła ona nazwę niutou. Ponieważ w młodości był on pilnym studentem nauk takich szkół jak sanlun (madhjamika), która powstała pod wpływem doktryny pustki Mahāprajñāpāramitā Sūtra oraz tiantai - on sam, tak jak i jego szkoła, pozostawali pod przemożnym wpływem idei pustości.

Teoria szkoły niutou zmierzała do wskazania drogi ukazującej zasadniczą pustkę wszystkich światowych i pozaświatowych dharm. Poprzez objawienie się tej prawdy, sprawy tego świata - które zwykle postrzegane są jako realne - ujawniają się jako złudne halucynacje niewiedzącego umysłu. Według nauk szkoły, właśnie poprzez zrozumienie iluzorycznej natury wszystkich spraw i rzeczy, osiągana jest zdolność do odrzucenia wszelkich przywiązań. Ktoś, kto urzeczywistnił pustkę, może w końcu przekroczyć także i cierpienie.

Szkoła koncentrowała się więc mocno na podkreślaniu niezmiennego aspektu dharm - ich pustki. Uznawała, że wszystkie cechy, zarówno światowe i jak i pozaświatowe doświadczenie nirwany czy oświecenia - zasadniczo nieistnieją. Był to więc pogląd jednostronny i negatywny, i jako taki, niezbyt zachęcający przeciętnych ludzi do praktyki.

Nauki szkoły niutou przenikały przez fałszywość, ale nie osiągały pełnego urzeczywistnienia, w którym natura dharmy postrzegana jest jako suma niezmienności i adaptatywności. Niezależnie jednak od tego, negatywne nauki tej szkoły w kombinacji z pozytywnymi naukami szkoły hongzhou stały się doskonałą i obowiązującą, ortodoksyjną drogą do oświecenia.

[edytuj] Linia przekazu Dharmy

Pierwsza liczba oznacza ilość pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza ilość pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

• 31/4. Daoxin (579-651)

• 32/5. Niutou Farong (594-657) szkoła niutou

• 33/6. Niutou Zhiyan (577-654)

• 34/7. Niutou Huifang (627-695)

• 35/8. Niutou Fachi (635-702)

• 36/9. Niutou Zhiwei (646-722)

• 37/10. Angou Xuanting (bd)

• 37/10. Helin Xuansu (688-752) (Masu)

• 38/11. Chaoan (bd)

• 38/11. Wuzhou Fajing (bd)

• 38/11. Fali (bd)

• 38/11. Huiduan (bd)

• 38/11. Longan Ruhai (bd)

• 38/11. Wuxing Fahai (bd) autor Sutry Szóstego Patriarchy

• 38/11. Jingshan Daoqin (714-792) (Faqin)

• 39/12. Zhangxin Chonghui (bd)

• 39/12. Funiu Zucai (bd)

• 39/12. Niaoke Guiyi (bd) (?)

• 39/12. Niaoke Daolin (741-824)

• 40/13. Bo Judi (772-846)

• 40/13. Huitong Yuanxiang (bd)

• 37/10. Niutou Huizhong (682-769)

• 38/11. Taibo Guanzong (732-809)

• 38/11. Furong Taiyu (bd)

• 38/11. Danyuan Yingzhen (bd)

• 38/11. Foku Weize (751-830)

• 39/12. Yunju Fuzhi (bd).

Zobacz:

• Chan

Bibliografia:

• The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion.
• Andy Ferguson. Zen's Chinese Heritage.
• Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. India and China.
• Albert Welter. Monks, Rulers, and Literati. The Political Ascendancy of Chan Buddhism. ISBN 0-19-517521-2

Przypisy