Joab

Z Wikipedii

Joab, Joaw – (יוֹאָב "Bóg jest ojcem", heb. Yoʾav, Tiberian Hebrew Yôʾāḇ) (XI/X w. p.n.e.) - wódz wojsk Dawida.

Był synem Serui, córki Jessego i siostry Dawida. Przypuszcza się, że towarzyszył Dawidowi już w czasie panowania Saula. Po raz pierwszy zostaje wymieniony w Starym Testamencie w relacji o bitwie koło Gibeonu zwolenników Dawida ze stronnikami Iszbaala, syna Saula. Ludzie Dawida dowodzeni przez Joaba zwyciężyli. Abner, wódz Iszbaala, ratował się ucieczką.

Później Abner rozpoczął negocjacje z Dawidem. Joab, obawiając się o swoją pozycję i zarazem żądny zemsty za śmierć brata Asahela poległego koło Gibeonu, ściągnął podstępnie Abnera do Hebronu i zamordował. Dawid nie zdecydował się jednak na ukaranie Joaba.

Joab jako dowódca wojsk Dawida odniósł zwycięstwo nad Syryjczykami sprzymierzonymi z Chanunem, królem Ammonitów. Później oblegał ammonickie miasto Rabbę. Kiedy zajął jego zachodnią część, wezwał Dawida. Dzięki temu król mógł osobiście zajął stolicę Ammonitów.

Według tradycji biblijnej był bezwzględnym i zawistnym, ale znakomicie znającym swoje rzemiosło dowódcą; walczył pomyślnie z Aramejczykami, Ammonitami, Edomitami; pośredniczył w konflikcie między Dawidem a Absalomem, brał udział w stłumieniu buntu Seba z plemienia Beniamina, zgładzonego na jego żądanie przez mieszkańców miasta Abel. Popierał kandydaturę Adoniasza, przyrodniego brata Salomona jako następcę Dawida; po objęciu władzy przez Salomona został stracony na jego rozkaz.