Johan Ludvig Heiberg

Z Wikipedii

Johan Ludvig Heiberg, poeta duński, krytyk literacki i teatralny, ( ur. 16 listopada 1791 w Kopenhadze, zm. 25 sierpnia 1860 w Bonderup Manor (Gmina Ringsted)), czołowy pisarz duński w drugiej ćwierci XIX. wieku.

Syn Petera Andreasa Heiberga i Thomasine Gyllembourg-Ehrensvärd Początkowo był romantykiem, ale już w roku 1816 zwrócił się przeciw sentymentalizmowi romantycznemu i wywołał ostrą literacką polemikę. Studia odbył w Kopenhadze, następnie został profesorem w Kolonii. Był zwolennikiem poglądów Hegla. Poślubił w 1831 roku Johanne Luise Pätges.

Tworzył głównie: poezje liryczne, pieśni polityczne, dramaty ludowe i wodewile. W latach (1819—1822) w Paryżu znalazł w francuskim melodramacie bodziec do oryginalnego rodzaju swej twórczości, do typowo duńskiego wodewilu, którym sprawił nowy zwrot w teatrze duńskim. Powodzenie pierwszych jego prób („Król Salomon i szewc Jürgen” (1825), „Recenzent i zwierzę” (1826) i inne) wywołało literackie protesty, na które odpowiedział świetną rozprawą „O wodewilu jako rodzaju twórczości dramatycznej” (1826). Do najgłośniejszych należą jego utwory: „Elverhöj” (1828), „Nierozłączni” (1830), „Nie” (1836), „Ulla tańczy” (1839) oraz „Dusza po śmierci” (1840). W latach (1849—1856) Heiberg był dyrektorem teatru kopenhaskiego. Szczytem jego działalności była jego sławna polemika z Oehlenschlägerem i jego epigonami, którą zadał śmiertelny cios bezbarwnemu mitologicznemu romantyzmowi tych kół. Wydania zbiorowe ukazywały się w latach (1861—1862) i obejmowały 22 tomy.

To jest tylko zalążek artykułu biograficznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.

• Źródło
• Wielka ilustrowana encyklopedia Gutenberga (1929-1934, Kraków)
• Ilustrowana encyklopedia Trzaski, Everta i Michalskiego (tom 3)