Johann Nepomuk Hummel

Z Wikipedii

Johann Nepomuk Hummel (14 listopada 1778 Bratysława - 17 października 1837 Weimar) to niemiecki kompozytor pochodzenia słowackiego.

Uczył się u Mozarta, Haydna i Salieriego. Był kapelmistrzem na dworach w Weimarze i Stuttgarcie.

[edytuj] Muzyka

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: poprawić styl. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Muzyka Hummla obrała inny kierunek niż Beethovenowska. Patrząc w przyszłość, Hummel wchodził w nowoczesność przez dzieła takie jak Sonata Fis-dur, op 81 i jego Fantazja, op 18 na pianino. Te dzieła są przykładami gdzie Hummel może być widziany by zmierzyć się z klasycznymi strukturami harmonicznymi lub rozwinąć formę sonatową. W tych dwóch dziełach, Hummel pokazał, iż jest nowoczesny i śmiały, mając na względzie to, iż op. 81 było skomponowane pięć lat wcześniej od Beethovenowskiej Hammerklavier sonata. Ale Hummlowska wizja muzyki nie była obrazoburcza. Filozofia, na której Hummel bazował swe akcje była by „cieszyć się światem przez dawanie radości światu”. Jego dorobek jest na pianino, na którym instrumencie on był jednym z największych wirtuozów swych czasów. Napisał pięć koncertów fortepianowych, dziesięć sonat fortepianowych, osiem trij fortepianowych, kwartet fortepianowy, kwintet fortepianowy, dęty oktet, sonatę wiolonczelową, dwa septety fortepianowe, koncert mandolinowy, sonatę mandolinową, Koncert Trąbkowy E-dur napisany na trąbkę, cztery utwory fortepianowe na cztery ręce, 22 opery, msze i wiele innych. Oczywisty brak symfonii wśród dzieł Hummla może być prawdopodobnie tłumaczony przez fakt, iż nie mógł podążać za Beethovenowskimi innowacjami w tym polu, pomimo iż nie wyjaśnia to dlaczego on nie skomponował symfonii w stylu Haydna.