Juan Negrín

Z Wikipedii

Juan López Negrín (3 lutego 1892 - 12 listopada 1956) - hiszpański socjalista, lekarz i wybitny polityk Frontu Ludowego. Z socjalistami związał się w okresie dyktatury Primo de Riviery. Od 1931 do 1936 roku był deputowanym do Kortezów. Jako minister skarbu w rządzie Largo Caballero odpowiadał za wysłanie rezerw banku centralnego Hiszpanii do Związku Radzieckiego. Było to równoznaczne z podporządkowaniem się przez hiszpańską lewicę woli Stalina, inaczej jednak Front Ludowy nie otrzymałby wsparcia militarnego.

W maju 1937 roku Negrín stanął na czele rządu republikańskiego po obaleniu mało wygodnego dla komunistycznej PCE, a więc i dla Stalina premiera Largo Caballero. Charakter nowego szefa rządu ujawnił się po tym, jak strona republikańska w lecie 1937 poniosła całkowitą klęskę w walce o północne rejony Hiszpanii, co wywołało panikę we Froncie Ludowym. Wtedy też Negrín podjął energiczne działania na rzecz mobilizacji swojego obozu i przedłużenia konfliktu. W kwietniu 1938 ogłosił swój program polityczny, tzw. 13 punktów. Był to rodzaj oferty pokojowej, odrzuconej przez generała Franco. Po tym fakcie Negrín ratunek dla lewicy dostrzegał w zbliżającym się ogólnoeuropejskim konflikcie. W rezultacie dążył do maksymalnego przedłużenia wojny domowej, nawet w sytuacji, gdy nie było juz szans na zwycięstwo.

W rzeczywistych swoich działaniach Negrin stał się marionetką w rękach Stalina, a bardziej precyzyjnie, rezydenta NKWD w republikańskiej Hiszpanii - Aleksandra Orłowa. Negrin milcząco zezwolił komunistom na rozprawę z tzw. `wrogami na lewicy', polegającą na wymordowaniu niemal wszystkich anarchistycznych i trockistowskich działaczy politycznych, większości kadry dowódczej, a nawet zwykłych żołnierzy. Czystki, wzorowane na stalinowskich oraz walki wewnętrzne bardzo osłabiły stronę republikańską. Negrin nie przeciwstawiał się też dokonywaniu na terenach republikańskich przez opanowaną przez stalinowskich komunistów Milicję Ludowo-Republikańską masowych mordów księży, zakonnic, wszelkich przeciwników politycznych, a także praktykujacych katolików. W tym sensie Negrin odpowiedzialny jest pośrednio za zbrodnie komunistyczne.

W obliczu katastrofalnej sytuacji na froncie, gdy Madryt był już otoczony przez wojska narodowe i upadły pozostałe ośrodki republikańskie, pułkownik Segismundo Casado zorganizował pucz przeciwko rządowi Negrína - była to bezpośrednia przyczyna kapitulacji strony republikańskiej. Po zakończeniu wojny Negrín znalazł się na emigracji we Francji, następnie w Anglii, gdzie stał na czele rządu emigracyjnego do 1945 roku. Ustąpił w wyniku walki politycznej w łonie emigracji republikańskiej. Zmarł we Francji.