Kabel koncentryczny
Z Wikipedii
Kabel koncentryczny (ang. coaxial cable) – przewód miedziany otoczony izolacją, wspólnym ekranem oraz zewnętrzną koszulką ochronną, wykorzystywany np. jako medium transmisyjne w sieciach Ethernet (np. 10BASE5) z szybkością do 10 Mb/s, w instalacjach antenowych do radia i telewizora, jak również w aparaturze pomiarowej. Typowy kabel koncentryczny ma impedancję 50Ω, choć w instalacjach antenowych powszechna jest wartość 75Ω. Kabel koncentryczny jest najczęściej określany przez wojskowy numer specyfikacyjny rozpoczynający się od liter RG: np. RG-58A/U, RG-62/U, itd. Kable o różnych numerach RG mają różne charakterystyki fizyczne i elektryczne.
Do łączenia kabli koncentrycznych stosuje się złącza typu BNC, TNC, N, F, SMA, RP-SMA oraz inne. Złącza BNC niezbyt dobrze nadają się do wyższych częstotliwości ze względu na "przeciekanie" sygnału spowodowane brakiem gwintu w złączu.
1. przewód,
2. izolacja wewnętrzna,
3. oplot (ekran),
4. izolacja zewnętrzna.
[edytuj] Zastosowanie
Oprócz sieci komputerowych, krótki kabel koncentryczny znajduje zastosowanie sprzęcie wideo, amatorskich urządzeniach krótkofalowych oraz w elektronicznych pomiarowych.
Długi kabel koncentryczny znajduje zastosowanie w sieciach radiowych i telewizyjnych, jednak jest wypierany przez światłowody, T1/E1 i łączność satelitarną. Wciąż używany jest do przenoszenia sygnałów telewizji kablowej.
Mikroskopijne kable koncentryczne używane są w urządzeniach użytkowych, wyposażeniu wojskowym oraz w ultradźwiękowych urządzeniach badawczych.
