Kalikst III

Z Wikipedii

Kalikst III

Herb

Imię łacińskie	Calixtus PP. III
Data wyboru	8 kwietnia 1455
Poprzednik	Mikołaj V
Następca	Pius II
Imię i nazwisko	Alfons de Borja
Urodzony	31 grudnia 1387 Xativa, Walencja, Hiszpania
Zmarł	6 sierpnia 1458 Rzym, Włochy

Kalikst III, właść. Alfons de Borja (po włosku Borgia), urodzony 31 grudnia 1378 w Xàtiva, (Walencja) w Hiszpanii - zmarł 6 sierpnia 1458 w Rzymie - papież od 8 kwietnia 1455 roku do 6 sierpnia 1458 roku.

Urodził się jako syn drobnego właściciela ziemskiego. Studiował prawo, a później wykładał na uniwersytecie w Lleidzie. Następnie stał się szanowanym prawnikiem na dworze aragońskim oraz prywatnym sekretarzem króla Alfonsa V, w 1424 powierzono mu też administrowanie diecezją Majorka (na razie bez sakry biskupiej). Król Alfons V już wtedy zabiegał o kapelusz kardynalski dla niego, ale bezskutecznie. W 1429 roku prowadził w jego imieniu negocjacje w sprawie abdykacji antypapieża Klemensa VIII, za co otrzymał bogate biskupstwo Walencji. Ponownie okazał dyplomatyczne zdolności w roku 1443, doprowadzając do oderwania króla od soboru bazylejskiego i pojednania go z Eugeniuszem IV; został za to mianowany kardynałem-prezbiterem od SS. Quattro Coronati. Nie odznaczył się niczym wybitnym w okresie jedenastu lat kardynalstwa; prowadził w swym pałacu surowe samotnicze życie, a jego pogarda dla luksusu i wystawności stała się znana. Jego niespodziewana elekcja po śmierci Mikołaja V była wynikiem kompromisu: jeden z dwu oczywistych kandydatów był niemożliwy do przyjęcia jako przyjaciel rodu Collonów, drugi natomiast był Grekiem. Zaawansowany wiek Kaliksta zdawał się zapowiadać krótki pontyfikat.

Ze zdumiewającą energią, jak na tak starego człowieka, cierpiącego na podagrę, zajął się natychmiast organizowaniem krucjaty w celu odzyskania Konstantynopola, zdobytego przez Turków w maju 1453 roku. Rozsyłał po całej Europie kaznodziejów i legatów wyposażonych w prawo nadawania odpustów, nakładał podatki i wyznaczył 1 marca 1456 roku jako dzień wyruszenia floty i armii. W Rzymie rozpoczął na Tybrze budowę galer, gromadząc fundusze dzięki sprzedaży dzieł sztuki ze złota i srebra, nawet wartościowych opraw książkowych. Jego entuzjazm spotkał się jednak z obojętnością władców chrześcijańskich zajętych sprawami narodowymi. W rezultacie sporadyczne sukcesy militarne nie mogły być wykorzystane.

We Włoszech papież popadł w konflikt ze swym dawnym opiekunem i protektorem, królem Aragonii i Neapolu Alfonsem V, który skierował flotę krzyżowców na Genuę z myślą o swych terytorialnych zdobyczach, a nie o walce z Turkami. Spór przeciągał się. Tymczasem po śmierci Alfonsa papież postanowił przekazać Królestwo Neapolu swemu bratankowi Ferdynandowi.

Papież Kalikst III był człowiekiem surowym, także w swojej pobożności, miłosiernym, ale upartym i samowolnym, i nie tolerował sprzeciwu ze strony swych kardynałów. Po papieżu-mecenasie sztuk Mikołaju V brak zainteresowania sztuką Kaliksta III rozczarował humanistów, nie był on jednak (jak to sugerowali) wrogo do nich nastawiony. Jeżeli przyhamował wspaniałe plany Mikołaja V odbudowy Rzymu, to winna jest jego wrodzona oszczędność, a w jeszcze większym stopniu potrzeby związane z nową krucjatą. Łaski, jakimi obsypywał swoich krewnych i współrodaków, wywołały wielkie rozgoryczenie. By czuć się pewny, obsadził twierdze w Państwie Kościelnym komendantami hiszpańskimi, a swego bratanka Pedra Luisa, mianował księciem Spoleto, ustanawiając go jednocześnie gubernatorem Zamku św. Anioła i prefektem Rzymu. Dwóch innych bratanków mianował kardynałami, gdy mieli zaledwie po dwadzieścia parę lat; jeden z nich, Rodrigo Borgia (późniejszy papież Aleksander VI), został mianowany wicekanclerzem kurii. Jego hiszpańscy nominaci zdominowali kurię, ale ich beneficja były w większości hiszpańskie, a nie włoskie.

Kalikst III podjął sprawę Joanny d'Arc, spalonej na stosie w Rouen 30 maja 1431 roku pod zarzutem czarów i herezji; 16 czerwca 1456 roku pierwotny wyrok na nią został unieważniony i orzeczono jej niewinność. W tym samym roku papież odnowił twarde prawo, trochę zapomniane przez jego poprzedników, zakazujące społecznych kontaktów chrześcijan z Żydami. Dla upamiętnienia zwycięstwa nad Turkami pod Belgradem postanowił, by Święto Przemienienia było obchodzone w całym Kościele w dniu 6 sierpnia. Jego śmierć właśnie w tym dniu w roku 1458 stała się sygnałem do wybuchu gwałtownego protestu przeciwko znienawidzonym "Katalończykom".