Kamień kotłowy

Z Wikipedii

Kamieniem kotłowym nazywa się warstwę osadu węglanów wapnia i magnezu, powstających w wyniku termicznego rozkładu wodorowęglanów wapnia i magnezu, zawartych w twardej wodzie.

kamień kotłowy - szarożółta, łuszcząca się warstwa we wnętrzu emaliowanego na ciemnoniebiesko kuchennego czajnika

W wyniku procesu gotowania następuje rozkład jonów wodorowęglanowych HCO₃^- do węglanowych CO₃^2-. W momencie rozkładu najtrudniej rozpuszczalne węglany wytrącają się wtedy w postaci osadu (kamienia): nierozpuszczalny CaCO₃ i część łatwiej rozpuszczalnego MgCO₃.

Kamień kotłowy pojawia się we wszystkich urządzeniach, naczyniach i zbiornikach, w których gotowana jest woda, w tym w kotłach (stąd nazwa), ale także w czajnikach itp. Osadza się na wewnętrznych ściankach kotłów, czajników, garnków i bojlerów oraz na elementach podgrzewających wodę (np. na powierzchni grzałek elektrycznych) oraz w instalacjach, w których występuje gorąca para wodna. Choć jest dość kruchy, to jego mechaniczne usuwanie może być dość uciążliwe. Występowanie kamienia kotłowego w naczyniach do gotowania wody dla celów spożywczych nie jest niebezpieczne dla zdrowia ani w zasadzie nie zmienia smaku potraw i napojów przyrządzanych z wody gotowanej w obecności kamienia, ale powodować może mało komfortowe niespodzianki w postaci pojawienia się w tych potrawach lub napojach szarych cienkich okruchów węglanów.

Większe znaczenie gospodarcze ma fakt, że kamień kotłowy powoduje straty energii cieplnej, bowiem trzeba dostarczyć więcej energii, by ogrzać taką samą porcję cieczy, niż wtedy, gdy kamień kotłowy nie występuje. Powoduje także lokalne niedogrzania (lub przegrzania), co może spowodować awarię instalacji.

Zapobieganie powstawania kamienia kotłowego w instalacjach wodnych i parowych polega na stosowaniu zmiękczaczy wody bądź magnetyzerów.

[edytuj] Zobacz też

• twardość wody
• twardość węglanowa (przemijająca)
• twardość niewęglanowa (trwała)
• woda kotłowa
• magnetyzer (instalacje wodne)