Grzałka

Z Wikipedii

Grzałka jest to element oporowy przeznaczony do zamieniania prądu elektrycznego na energię termiczną. Konstrukcja grzałki musi być zaprojektowana tak, aby działać poprawnie w żądanym zakresie temperatur, oraz zazwyczaj musi być odpowiednio odizolowana elektrycznie od otoczenia i ogrzewanego ośrodka.

Grzałki są jednymi z najbardziej sprawnych urządzeń elektrycznych - niemal 100 % pobieranej energii elektrycznej jest zamienianej na energię termiczną. Najbardziej skuteczne są grzałki zanurzone całkowicie w ogrzewanym ośrodku (np. widoczna grzałka wewnątrz akwarium).

Grzałki elektryczne są szeroko używane w gospodarstwie domowym (elektryczny czajnik, pralka, suszarka do włosów) oraz w przemyśle do podgrzewania gazów, cieczy oraz ciał stałych (np. materiałów sypkich).

Grzałki posiadają charakterystykę rezystancyjną co oznacza, że moc P wydzielona na grzałce może być opisana następująco (przy użyciu wartości skutecznych) ^[1]:

(ogólny wzór na moc czynną ma postać: P = U·I·cos(φ), jednak dla odbiornika oporowego (jakim jest grzałka) φ=0 czyli cos(φ)=1, można więc zapisać że: P = U·I).

Zwiększenie napięcia przyłożonego do grzałki powoduje więc wzrost wydzielonej mocy. Jednak jeśli grzałka użyta jest np. do zagotowania wody, to ilość pobranej energii będzie praktycznie taka sama - większa moc grzałki spowoduje po prostu szybsze zagotowanie wody.

Jednym z głównych problemów grzałek cieczy jest współczynnik przenikalności cieplnej na granicy grzałka-ośrodek. Osadzanie się zanieczyszczeń na powierzchni grzałki powoduje pogorszenie oddawania ciepła, a tym samym zwiększenie temperatury grzałki. Wyższa temperatura pracy powoduje szybszą degradację właściwości izolacji elektrycznej (tzw. starzenie) wewnątrz grzałki, co prowadzi do jej zniszczenia.

[edytuj] Bibliografia

1. ↑ Poradnik Inżyniera Elektryka, tom 1, str. 276, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1996

[edytuj] Zobacz też

• buzała