Kandydoza pochwy
Z Wikipedii
 |
Kandydoza sromu i pochwy |
| ICD-10: |
B37.3
|
|
B37.3.0 {{{X.0}}} |
|
| B37.3.1 {{{X.1}}} | |
| B37.3.2 {{{X.2}}} | |
| B37.3.3 {{{X.3}}} | |
| B37.3.4 {{{X.4}}} | |
| B37.3.5 {{{X.5}}} | |
| B37.3.6 {{{X.6}}} | |
| B37.3.7 {{{X.7}}} | |
| B37.3.8 {{{X.8}}} | |
| B37.3.9 {{{X.9}}} | |
Kandydoza pochwy (drożdżyca pochwy i sromu, drożdżakowe zapalenie sromu i pochwy, potocznie grzybica pochwy, łac. vulvovaginitis candidamycetica) - drugs, po bakteryjnym zapaleniu pochwy, najczęstsza przyczyna infekcji dróg moczowo-płciowych kobiety.
Spis treści |
[edytuj] Etiologia
Kandydoza pochwy wywoływana jest najczęściej przez drożdżaki z gatunku Candida albicans, które stają się dominujące w mikroflorze pochwy. Jednak mogą to być także innego rodzaju Candida: C. glabrata, C. krusei, C. kefyr (pseudotropicalis), C. parapsilosis, C. tropicalis, C. stelatoidea, C. guilliermondi, C. zeylalnoides i inne.
Do zakażenia grzybiczego dochodzi najczęściej nie w wyniku zarażenia się, ale na drodze endogennej – przez grzyby już bytujące w organizmie (np. w jelicie lub pochwie), które przerywają bariery obronne organizmu i wywołują infekcję.
Barierę ochronną przed wszelkiego rodzaju infekcjami, w tym grzybiczymi, stanowi odpowiednia mikroflora bakteryjna pochwy. Za utrzymanie prawidłowego stanu zdrowia pochwy odpowiedzialne są przede wszystkim bakterie ją zasiedlające. Dominującą rolę odgrywają tu bakterie z rodzaju Lactobacillus (pałeczki kwasu mlekowego). Wpływ na prawidłowy rozwój mikroflory pochwy i odpowiedni poziom pałeczek kwasu mlekowego ma bardzo wiele czynników: począwszy od stężenia hormonów (głównie estrogenów), poprzez odpowiednio kwaśne pH pochwy (3,8–4,2), temperaturę (od 36°C do 37,5°C), skończywszy na dniu cyklu miesiączkowego, wieku kobiety, rodzaju stosowanej antykoncepcji, aktywności seksualnej, sposobie higieny intymnej oraz chorobach i przyjmowanych lekach (zwłaszcza antybiotykach). Należy dodać, że we florze pochwy wielu zdrowych kobiet można znaleźć drożdżaki Candida, które nie wywołują dolegliwości.
Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia drożdżycy pochwy są niewłaściwe praktyki higieniczne (np. używanie wspólnych ręczników, korzystanie z publicznych toalet, a także nadmierna higiena – np. irygacje pochwy). Dodatkowo na zakażenie narażone są także kobiety w ciąży (zaburzona jest wówczas gospodarka hormonalna, a więc także i ekosystem pochwy), osoby chorujące na cukrzycę, poddane antybiotykoterapii lub terapii hormonalnej, a także osoby osłabione (np. po chorobie, w stanach przemęczenia i stresu).
[edytuj] Objawy drożdżycy pochwy
Najczęstszym objawem drożdżycy pochwy jest świąd, pieczenie i podrażnienie okolicy pochwy oraz sromu (także pieczenie przy oddawaniu moczu) oraz charakterystyczne upławy: najczęściej białawe, o konsystencji twarożku (grudki) lub żółtawe. Infekcja grzybicza może także przebiegać bezobjawowo lub ujawniać się jedynie w postaci bólu lub pieczenia podczas stosunku lub po nim (dyspareunia).
By potwierdzić, że mamy do czynienia z drożdżycą, należy wykonać posiew (wraz z hodowlą), który wykaże obecność drożdżaków lub grzybni, ponieważ wiele innych chorób może dawać podobne objawy.
Jeśli mamy do czynienia z nawracającymi infekcjami, należy poddać leczeniu także partnera seksualnego. U mężczyzn kandydoza przebiega często bezobjawowo, chociaż mogą pojawić się: czerwone plamki lub pęcherzyki na żołędziu , zaczerwienienie, świąd, etc.
[edytuj] Leczenie
W przypadku kandydozy pochwy zazwyczaj stosuje się leczenie miejscowe (dopochwowe) lekami azolowymi lub zawierającymi nystatynę, a w cięższych przypadkach lub przy nawracających infekcjach, także leki doustne (triazolowe). Zalecane są również zewnętrznie maści i kremy, jeśli jednak zawierają sterydy, należy stosować je jedynie w krótkotrwałej kuracji.
Niezależnie od przyjmowanych leków należy uzupełnić braki bakterii Lactobacillus, odpowiedzialnych za utrzymanie prawidłowej mikroflory pochwy – np. przyjmując preparaty probiotyczne z odpowiednimi szczepami bakterii Lactobacillus (Lactobacillus rhamnosus GR-1 oraz Lactobacillus fermentum RC-14) w celu kolonizacji nabłonka pochwy i stworzenia bariery ochronnej. Preparaty te można przyjmować miejscowo (dopochwowo) lub doustnie (wówczas chroniony jest również przewód pokarmowy).
Dodatkowo pacjentkom cierpiącym z powodu częstych nawrotów choroby zaleca się noszenie przewiewnej bawełnianej bielizny, zrezygnowanie ze stosowania tamponów w trakcie miesiączki, stosowanie płynów do higieny intymnej o neutralnym pH lub zawierających kwas mlekowy, unikanie basenów, sauny oraz ograniczenie spożywania cukru.
[edytuj] Bibliografia
- Stefania Jabłońska, Sławomir Majewski Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową PZWL 2005, ISBN 83-200-3367-5.
- Tomasz F. Mroczkowski (red.) Choroby przenoszone drogą płciową. PZWL 1998, ISBN 83-200-2152-9.
- Piotr Kochan: Wybrane schorzenia dróg moczowo-płciowych kobiety i leczenie wg CDC. Kryteria WHO/FAO dla probiotyków i ich zastosowanie w ginekologii w świetle najnowszych badań. Gin.Prakt. 87, 6, 11-18 (2005).
