Katastrofa kosmiczna

Z Wikipedii

Katastrofy kosmiczne – jeden z rodzajów katastrof naturalnych, której źródła znajdują się poza naszą planetą. Chodzi tu głównie o upadki komet bądź asteroid na powierzchnię Ziemi, ale także o takie zjawiska jak wybuch pobliskiej supernowej czy burze magnetyczne zakłócające działalność sztucznych satelitów.

W przestrzeni kosmicznej krąży wiele małych ciał od drobnego pyłu kosmicznego po sięgające kilkuset kilometrów komety, asteroidy czy planetoidy. Prawdopodobieństwo zderzenia Ziemi z większymi z tych obiektów jest bardzo małe, ale katastrofa taka miałaby tragiczne skutki dla całej ludzkości. O tym, że takie upadki zdarzały się w przeszłości świadczą kratery meteorytowe oraz przypadki masowego wymierania organizmów ziemskich.

Średnicę obiektu od 1,5 do 2 km uznaje się za wartość progową globalnej katastrofy, której skutkiem mogłaby być śmierć nawet 1/4 ludności świata. Skutki takiego impaktu są różnorodne: od trwającego kilka godzin rozchodzenia się fal uderzeniowych czy fal tsunami, poprzez trwające kilka tygodni pożary, kilkumiesięczne ciemności, aż po długotrwałe skutki dla całej planety jak efekt cieplarniany czy zniszczenie warstwy ozonowej. Obiekty takie spadają na Ziemię średnio raz na milion lat. Bardziej prawdopodobne jest uderzenie obiektu o rozmiarach ok. 200 m średnicy, które spadają średnio raz na 10 tysięcy lat, a mogą spowodować znaczne szkody w przypadku impaktu w gęsto zaludnionych obszarach Ziemi. Upadek obiektu, który mógłby spowodować masowe wymieranie szacuje się na średnio raz na 100-200 milionów lat.

Wg szacunków NASA liczba NEO (obiektów bliskich Ziemi, ang. near-Earth-objects), które mogą przedrzeć się przez atmosferę Ziemi (o średnicy powyżej 50 m) wynosi około miliona, w tym ponad 1000 o rozmiarach powyżej 1 km. Potencjalne zagrożenie, jakie stwarzają te obiekty, ocenia się w 10-stopniowej skali Torino, która dzieli je na pięć klas: