Katastrofa lotu Avio Linee Italiane na wzgórzu Superga

Z Wikipedii

Katastrofa lotnicza na wzgórzu Superga - katastrofa z udziałem samolotu linii Avio Linee Italiane, w okolicach Turynu. Wydarzyła się w środę, 4 maja 1949 roku, gdy trzysilnikowy Fiat G212CP rozbił się na wzgórzu Superga, uderzając w marmurową bazylikę. Zginęło 31 osób, wszystkie, które znajdowały się na pokładzie.

Spis treści 1 Przebieg katastrofy 2 Prawdopodobne przyczyny 3 Lista ofiar katastrofy 4 Wielkie Torino 5 Bibliografia i źródła

[edytuj] Przebieg katastrofy

Dwuletni samolot włoskiego towarzystwa A.L.I. wystartował z Lizbony o 9⁵², rozpoczynając rejs do Turynu. Na pokładzie znajdowało się 27 pasażerów i czteroosobowa załoga. Wśród podróżnych przeważała grupa osiemnastu piłkarzy włoskiego zespołu piłkarskiego AC Torino, powracająca do ojczyzny po rozegranym w stolicy Portugalii meczu. W dzisiejszych czasach, pokonanie trasy z Lizbony do Turynu odrzutowcem zajęłoby godzin podróży, jednak trójsilnikowej maszynie w 1949 roku tylko pierwsza partia lotu do Barcelony - z celu zatankowania paliwa - zajęła ponad 3 godziny - zakończyła się o 13¹⁵ czasu lokalnego.

Gdy o 16⁴¹ załoga samolot przeleciała nad Savoną na wysokości 2000 m, załoga samolotu połączyła się z turyńskimi kontrolerami. W rejonie portu lotniczego panowały niezwykle trudne warunki pogodowe: widoczność sięgała 1200 m, z podstawą chmur na wysokości 400 m. Piloci zostali zmuszeni zmniejszyć pułap lotu do momentu, w której widoczność poprawi się. Tymczasem w okolicach wzniesienia Superga (675 m n.p.m.), ta osiągała już jedynie 40 m. Około godziny 17⁰⁴, w momencie, gdy załoga dalej obniżała lot, nastąpiła kolizja ze zboczem: samolot rozbił się o mury tamtejszej bazyliki, zabijając wszystkie 31 osób na pokładzie. Ocalał jedynie fragment ogona maszyny wraz ze statecznikiem pionowym. [1]

[edytuj] Prawdopodobne przyczyny

W roku 1949 badający katastrofę mieli bardzo ograniczony dostęp do danych, mogących wyjaśnić katastrofę. Rejestratory parametrów lotu nie istniały, podobnie, jak wiele innych technik, pozwalających poznać przyczyny zdarzenia. Jak zwykle w takich przypadkach, winą - nieraz niesłusznie - obarczano załogę samolotu lub pogodę. Za główne przyczyny katastrofy uznano gęstą mgłę, ograniczającą widoczność, błąd nawigacyjny i niedostateczną komunikację radiową.

[edytuj] Lista ofiar katastrofy

Piłkarze AC Torino Valerio Bacigalupo Aldo Ballarin Dino Ballarin Milo Bongiorni Eusebio Castigliano Rubens Fadini Guglielmo Gabetto Ruggero Grava Giuseppe Grezar Ezio Loik Virgilio Maroso Danilo Martelli Valentino Mazzola Romeo Menti Piero Operto Franco Ossola Mario Rigamonti Giulio Schubert

Działacze AC Torino Arnaldo Agnisetta, menedżer Ippolito Civalleri, menedżer Ernest Erbstein, trener Leslie Lievesley, trener Ottavio Corina, masażysta Dziennikarze Renato Casalbore, ("Tuttosport") Luigi Cavallero, ("La Stampa") Renato Tosatti, ("Gazzetta del Popolo") Organizator zawodów Andrea Bonaiuti Obsługa samolotu Pierluigi Meroni, kapitan Antonio Pangrazzi Celestino D'Inca Cesare Biancardi

Szczątki ofiar spoczęły na turyńskim cmentarzu Palazzo Madonna. Była to jedna z największych tragedii w historii włoskiego sportu.

[edytuj] Wielkie Torino

Drużyna piłkarska FC Torino, znajdująca się na pokładzie, wracała z pożegnalnego meczu José Ferreiry z zespołem Benfiki, rozegranego dzień wcześniej, 3. maja, w Lizbonie. Turyński zespół nazwany później Grande Torino (Wielkie Torino) był wówczas najlepszym zespołem Włoch, w ostatnich 3 latach (1946, 1947 i 1948) zdobywał mistrzostwo kraju. W dniu katastrofy pewnie zmierzał po czwarty z rzędu tytuł, zajmując 1. miejsce w tabeli rozgrywek na 4 kolejki do końca sezonu.

Po katastrofie działacze Milanu, jednego z głównych rywali turyńskiego zespołu do tytułu mistrzowskiego, zaapelowali do włoskiej federacji o automatyczne przyznanie zespołowi Torino tytułu Mistrza Włoch. Propozycja została bez głosów sprzeciwu poparta przez inne kluby. W pozostałych meczach na boisku grali juniorzy turyńskiego zespołu. W późniejszych latach klub nie osiągał już takich wyników jak wcześniej. Na kolejny tytuł czekał aż do sezonu 1975/76.

Jedynym graczem Torino, który pozostał z pierwszej drużyny klubu, był Sauro Tomà, który był w tamtym okresie kontuzjowany. Katastrofy cudem uniknął Ladislao Kubala, gracz Pro Patrii, który zgodził się wziąć udział w lizbońskim meczu, jednak w ostatniej chwili zrezygnował z wyjazdu z powodu choroby syna.

[edytuj] Bibliografia i źródła

• Roberto Thoni, "L'ultimo urlo per il grande Torino", Abaco Editori
• Dino Buzzati, "in La nera di Dino Buzzati", Oscar Mondadori
• Raport w serwisie Aviation Safety Network