Klasztor mariawicki w Felicjanowie
Z Wikipedii
| Klasztor mariawicki w Felicjanowie | |
 Klasztor mariawicki w Felicjanowie |
|
| Data budowy | 1910 |
| Data poświęcenia | 1910 |
| Wyznanie | Kościół Katolicki Mariawitów |
| Budulec | cegła, beton, drewno |
Klasztor mariawicki w Felicjanowie - klasztor Katolickiego Zgromadzenia Sióstr Mariawitek i Katolickiego Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów, siedziba władz zwierzchnich Kościoła Katolickiego Mariawitów oraz siedziba parafii Zesłania Ducha Świętego w Felicjanowie. Przełożoną klasztoru jest s. bp Daniela Maria Beatrycze Szulgowicz.
[edytuj] Historia
Początki Felicjanowa związane są z parcelacją majątku Miszewko Garwackie, który od 1902 roku wyprzedawała ziemiańska rodzina Jaroszewskich. Część gruntów z tego podziału nabyła Florentyna z Jurkiewiczów Maciejowcowa, która z kolei odsprzedawała je z zyskiem innym zainteresowanym. Jej propozycją sprzedaży zainteresowali się mariawici, którzy pod wodzą swojej przewodniczki duchowej Feliksy Kozłowskiej wyodrębnili się w 1906 roku z kościoła rzymskokatolickiego i byli w trakcie organizowania własnej wspólnoty religijnej.
W 1910 roku za pieniądze z ofiar wiernych i pożyczkę zaciągniętą w banku rolnym w imieniu Kościoła Mariawitów, Feliksa Kozłowska zakupiła od Florentyny z Jurkiewiczów Maciejowcowej 500 hektarów ziemi, które następnie podzielono wśród osiedlających się tam wyznawców mariawityzmu. Ogółem w trakcie tej kolonizacji na gospodarstwach mających od 5 do 15 hektarów zamieszkały 73 rodziny. Poza tym z istniejącego tam wcześniej folwarku wydzielono 46 hektarów, które stały się zalążkiem klasztoru, szkoły, internatu dla sierot i ochronki. Powstała owczarnia i młyn. Zakonnice Zgromadzenia Sióstr Mariawitek prowadziły pracownię haftu, pralnię, szwalnie. Osada od imienia założycielki została nazwana Felicjanów.
W 1935 roku w miejscowości wraz z żoną, synem i grupą swoich sympatyków zamieszkał arcybiskup Jan Maria Michał Kowalski wcześniej zdjęty z urzędu zwierzchnika Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. W Felicjanowie zorganizował on ośrodek życia religijnego własnej wspólnoty mariawickiej, która po rozłamie z denominacją płocką przyjęła nazwę Kościoła Katolickiego Mariawitów.
W czasie II wojny światowej klasztor mariawicki w Felicjanowie został wysiedlony przez Niemców. Mariawici odzyskali go dopiero po zakończeniu działań wojennych w 1945 roku.
Obecnie oprócz Sióstr które stałe mieszkają w Felicjanowie, zjeżdżają się tu na lato z różnych parafii mariawickich inne siostry.
[edytuj] Architektura
W klasztorze mariawickim znajduje sie kaplica w której odbywa się całodobowa Adoracja Najświętszego Sakramentu. Mała kapliczka mieści się po prawej stronie frontowej części domu. Prowadzą do niej osobne schodki nad którymi pod okapem dachu zawieszony dzwonek daje trzykrotnie na dzień znak na "Anioł Pański" i wzywa na nabożeństwa. Odbywają się tutaj również stałe nabożeństwa, bowiem kaplica wykorzystywana jest również dla parafii św. Ducha - należą do niej mieszkańcy Bodzanowa, Felicjanowa oraz Stanowa.
Z dziedzińca folwarcznego - od bramy wjazdowej - prowadzą ścieżki naokoło wielkiego klombu, w środku którego na białym postumencie wznosi się statua Matki Boskiej Niepokalanego Poczęcia obejmującej jakby cały Felicjanów w opiece. Na terenach należących do klasztoru znajduje się również jezioro. Nad stawem znajduje się kamienna grota, którą ozdabia ustawiona w niszy figura św. Franciszka z Asyża. Obok rozciąga się ogród owocowo-warzywny, zaprojektował go w początach XX. wieku Antoni Marks, ojciec jednego z kapłanów mariawitów. Na przeciwko ogrodu widoczna jest droga do Pepłowa, nieopodal znajdował się mały rzymskokatolicki kościółek św. Bartłomieja.
