Kość sitowa

Z Wikipedii

Kość sitowa (łac. os ethmoidale), nieparzysta, bierze udział w ograniczeniu jamy czaszki, oczodołów i jamy nosowej. Kość sitowa zbudowana jest z dwóch prostopadle ustawionych do siebie blaszek: poziomej i pionowej.

[edytuj] Blaszka pionowa

Wchodzi w skład przegrody kostnej jamy nosowej. Jej część górna zwana jest grzebieniem kogucim.

[edytuj] Blaszka sitowa

Leży ona we wcięciu sitowym kości czołowej. Posiada ona liczne drobne otworki, przez które nerwy węchowe z jamy nosowej przechodzą do jamy czaszki. Z blaszki sitowej wyrastają ku dołowi dwa błędniki sitowe. Każdy błędnik wklinowany jest między oczodół i jamę nosową. W swoim wnętrzu podzielony jest blaszkami kostnymi i zawiera liczne jamki, zwane komórkami sitowymi. Na ścianie przyśrodkowej błędnika, zwróconej do jamy nosowej, występują dwie blaszki kostne, zwane małżowinami nosowymi: górna i środkową. Często ponad małżowiną nosową górna występuje dodatkowa małżowina nosowa najwyższa. Małżowiny te ograniczają przestrzenie, zwane przewodami nosowymi.

[edytuj] Bibliografia

• Johannes Sobotta, "Anatomia i fizjologia człowieka " wyd. Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich , Kazimierz Kucharczyk, Mieczysław Nowak Warszawa