Kościół Saint Roch w Paryżu
Z Wikipedii
Kościół Saint Roch (św. Rocha) - późnobarokowy kościół w centrum Paryża, na prawym brzegu Sekwany.
[edytuj] Historia
Obiekt został zaprojektowany przez Jacques'a Lemerciera. Kamień węgielny pod kościół, na miejscu rozebranego szesnastowiecznego kościoła Św. Zuzanny, położył król Francji Ludwik XIII w 1653 r., jednak w siedem lat później budowa została przerwana z braku funduszy. Dopiero w 1701 r. na nowo podjęto prace pod kierunkiem Jacques'a Hardouin-Mansarta. W tej fazie prac, dzięki dotacji szkockiego bankiera Lawa, udało się wykończyć prezbiterium i wybudować kaplicę Marii Dziewicy do 1719 r., kiedy ponownie skończyły się pieniądze. Kościół był gotowy w 1754 r; ostatnie prace dotyczyły dekoracji fasady. Jeszcze w 1760 r. Louis-Etienne Boullée przebudowuje tył kaplicy Marii Dziewicy i dobudowuje kaplicę Kalwaryjską. Kościół wreszcie zdołał pozyskać bogatych protektorów, którzy sfinansowali najlepszych paryskich artystów (Falconeta, Pierre'a Viena, Doyena) na potrzeby wykonania malarskiej i rzeźbiarskiej dekoracji wnętrz.
W czasie rewolucji francuskiej został poważnie zniszczony. W 1795 r. na jego wysokich schodach rozegrała się ostatnia bitwa rojalistycznego powstania stłumionego przez artylerię pod wodzą Napoleona Bonaparte. Fasada obiektu nadal w kilku miejscach nosi ślady kul. W XIX wieku na koszt miasta Paryża przeprowadzono rekonstrukcję i odbudowę zrujnowanych wnętrz kościoła, które po części odzyskały dawny blask. Przy zagospodarowywaniu opustoszałych wnętrz wykorzystano liczne elementy wyposażenia z całkowicie zniszczonych świątyń w regionie oraz zupełnie nowe dzieła naśladujące dawny styl. Ołtarz Simona Challe'a pochodzi z 1758 r.
W kościele znajduje się kilkanaście nagrobków znacznych paryżan, w tym Henriego de Lorraine-Harcourt, Pierre'a Corneille'a, André le Nôtre'a, Marie-Thérèse Rodet Geoffrin oraz Denisa Diderota.
[edytuj] Architektura
Kościół składa się z trzech naw oraz zespołu łączących się ze sobą kaplic. Łącznie ma 126 metrów długości, co czyni go jedną z większych świątyń paryskich.
Fasada w charakterystyczny dla Francji sposób łączny klasycystyczne rozmieszczenie elementów zdobniczych (podwójna kolumnada z kolumn korynckich, tympanon, symetrycznie rozmieszczone rzeźby, półokrągłe drzwi i okna) z barokowym rozmachem całości.
Kościół dzieli się na kilkanaście kolejnych kaplic poświęconych różnym patronom.
