Kocerany
Z Wikipedii
| Kocerany | |
| Województwo | mazowieckie |
| Powiat | grójecki |
| Gmina | Pniewy |
| Sołtys | Władysław Witczak |
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
48 |
| Kod pocztowy | 05-652 |
| Tablice rejestracyjne | WGR |
Kocerany – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie grójeckim, w gminie Pniewy.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa radomskiego.
[edytuj] Znana jest legenda Koceran
W dawnych czasach żył człowiek. Na imię miał Stanisław. Odznaczał się niezwykłym sprytem. Nie był on szlachcicem o wielkim nazwisku, ale swoją odwagą dorobił się majątku. Krok miał sprężysty, oczy zielone, nosił się skromnie lecz z elegancją. Czasy były niespokojne. Krzyżacy panoszyli się na ziemiach Rzeczypospolitej, próbując zagarnąć coraz więcej ziemi. Lud burzył się przeciw nim i wciąż wybuchały walki. Nienawidził Stanisław Krzyżaków bardzo, gdyż wiedział jak wielkie zło czynią w całej okolicy. Postanowił, więc niszczyć ich plemię, a pomagała mu w tym jego wrodzona przebiegłość. Zakradł się on nocami po cichu pod obozowisko wrogów i polował na nie niczym kot na myszy. Po nocach pełnych przygód wygrzewał się we dnie w słońcu planując nowe wyprawy. Ale gdy nastawała pora zimowa wylegiwał się w swej chacie z rzadka tylko ruszając no łowy. Wkrótce też i jego zwyczaje, wygląd i zachowanie zwróciło uwagę sąsiadów. Nie dziw, tedy, że otrzymał przezwisko Kocur, gdyż jako kocur cicho zakradał się, dusił wroga a potem w słońcu wypoczywał. Żył tak Kocur lat wiele, aż do razu pewnego usłyszał nowinę, że król Władysław Jagiełło ogłosił wielką wyprawę przeciw Krzyżakom. Postanowił wziąć w niej udział wygonić raz na zawsze znienawidzonego wroga. Udał się zatem na służbę do króla. Trafił do oddziału żołnierzy pewnego księcia, który w odważnych żołnierzach bardzo był rozmiłowany i siłę ich nagradzał za męstwo w walce. W bitwie pod Grunwaldem Kocur sprawił się doskonale. Używał swego sprytu tak dobrze jak miecza. Zwrócił na siebie uwagę księcia i stał się jego ulubieńcem.
Bardzo był zatem Kocur koniec swej wyprawy. Biadolił jednak nad swym przezwiskiem, które zaczęło mu przeszkadzać. Jego frasunek nie uszedł uwadze księcia. Książę wezwał go do siebie i nadał mu nazwisko Koczuran, które choć trochę podobne do jego przezwiska, brzmiało lepiej i czyniło go odmiennym od przezwiska zwierzęcia. Wraz z nazwiskiem otrzymał też Stanisław, zwany już Koczuranem, sakiewkę pełną złota.
Gdy Krzyżacy zostali już pokonani wrócił Koczuran na Mazowsze, a wraz z nim kilku komratów jemu podobnych. Zamieszkali sobie w spokojnej okolicy otoczonej lasem i łąkami, które od nazwiska Koczurana Koczuranami nazwana została. Po wielu, wielu latach nazwa ta przez kronikarzy zmieniona została na Kocerany.
