Kocz (zakład)

Z Wikipedii

Kocz lub koc. W dawnym polskim prawie zakład wnoszony na rzecz sędziego przez naganiającego sędziego a po wprowadzeniu apelacji, przez apelującego.

W przypadku wygrania procesu o naganę sędziego lub utrzymania wyroku przez wyższą instancję, kocz stawał się własnością sędziego.

Wartość kocza zależna była początkowo wyłącznie od godności sędziego i składana w skórkach zwierzęcych. Jeżeli sędzią był kasztelan krakowski, kocz był składany w skórkach gronostajowych, wojewoda otrzymywał skórki łasicze, sędzia ziemski - kunie a podsędek - lisie. Później kocz zamieniono na pieniężny i dodatkowo jego wartość uzależniono od wagi sprawy, a od 1511 roku także od stanu płacącego (osoby niższego stanu płaciły więcej).

Po wprowadzeniu przez formula processus w 1523 roku instancyjności, kocz utrzymano dla ograniczenia skłonności do apelowania.

Zobacz też: nagana sędziego, zakład.