Kodeks Efrema

Z Wikipedii

Codex Ephraemi Syri rescriptus C (04)

Spis treści 1 Zawiera 2 Historia 3 Znaczenie 4 Linki wewnętrzne 5 Linki zewnętrzne 6 Literatura 7 Przypisy

[edytuj] Zawiera

Zawiera 1/9 Starego Testamentu (tylko 64 kart) i 2/3 Nowego Testamentu (145 kart). Liczba luk w NT przekracza 80, a dwóch ksiąg – 2 Tes i 2 J – brakuje w całości, Hbr umieszczony za 2 Tes. Karty rękopisu mają rozmiary 32 na 26 cm, na każdej stronie mieści się tylko 1 kolumna tekstu i jest to najstarszy przykład tekstu jednokolumnowego. Kolumna stanowiona jest przez 40-46 linijek. Pisany jest brunatnym atramentem.

Mt 16, 2-3 oznakowany jako tekst wątpliwy, posiada dłuższe zakończenie Mk (16, 9-20), Łk 22, 43-44 utracony, J 5, 4 i pericope de adultera (J 7, 53 – 8, 11) opuszczone.

[edytuj] Historia

Paleograficznie datowany jest na V wiek. Wyróżniono czterech, pracujących nad nim później korektorów C², C^B, C³ i C^C. Pierwszy z nich pracował nad nim w Palestynie na początku VI wieku, ostatni natomiast w Konstantynopolu w końcu IX wieku. W wieku XII jego tekst został starty, a na jego miejsce zapisano 38 traktatów Efrema (306-373) w przekładzie na język grecki. Po upadku Konstantynopola, w 1453 roku, kodeks został przewieziony do Florencji, skąd Katarzyna Medycejska sprowadziła go do Francji. W końcu XVII wieku odkryto, że pod zapisanym tekstem znajduje się tekst biblijny. Pierwszej próby odczytania tekstu NT dokonali Richard Bentley i Johann Jakob Wettstein w 1716 roku. Nie odczytano go jednak w całości, a jedynie niektóre jego partie. W latach 1834-1835 poddano go chemicznej obróbce (żelazicyjanek potasu), by dolny tekst stał się bardziej widoczny, wyniki nie były zadowalające, ale widoczność dolnego tekstu nieznacznie się poprawiła. Od października 1840 do stycznia 1843 pracował nad nim Tischendorf i odczytał go w całości. Wkrótce po tym wydał jego tekst^[1]. Robert W. Lyon wydał go ponownie w latach 1958-1959. W roku 1956 został sfotografowany w ultrafiolecie i okazało się, że w dalszym ciągu nie wszystkie partie jego tekstu mogą być odczytane^[2]. Po Tischendorfie nikt go już nie badał w sposób systematyczny. Kodeks przechowywany jest dziś w Paryżu w Bibliotece Narodowej (Gr. 9).

[edytuj] Znaczenie

Jest jednym z czterech wielkich kodeksów biblijnych, pochodzi z początku V wieku i jest palimpsestem (παλιν ψαω – znów piszę). Pomimo, iż pochodzi z V wieku, jego tekst nie jest tak wartościowy jak wskazywałby na to jego wiek. Tekst eklektyczny czasem aleksandryjski, czasem zachodni, czasem cezarejski. Ewangelie podzielone według systemu Ammoniusza.

[edytuj] Linki wewnętrzne

• Lista kodeksów majuskułowych Nowego Testamentu

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Catholic Encyclopedia:Codex Ephraemi Rescriptus
• Codex Ephraemi Syri Rescriptus
• http://www.skypoint.com/~waltzmn/ManuscriptsUncials.html#uC

[edytuj] Literatura

• F.G. Kenyon, Our Bible and the Ancient Manuscripts (4th ed.), London 1939.
• B.M. Metzger, Manuscripts of the Greek Bible: An Introduction to Palaeography, Oxford University Press, Oxford 1981.
• K. Aland B. Aland, Der Text des Neuen Testaments, Duetsche Bibelgesellschaft, Stuttgart 1989.
• Ph. Comfort, Encountering the Manuscripts: An Introduction to New Testament Paleography and Textual Criticism, Broadman & Holman Publishers, 2005.

Przypisy