Komisja Kodyfikacyjna

Z Wikipedii

Komisja Kodyfikacyjna – organ sejmowy istniejący w czasach II Rzeczypospolitej.

Utworzona w 1919 roku w celu unifikacji prawa pozaborowego – kodyfikacji prawa cywilnego i karnego, znajdowała się pod znacznym wpływem Ministerstwa Sprawiedliwości. Komisja skupiała najlepszych cywilistów i karnistów: przedstawicieli doktryny prawa, a także praktyków – adwokatów i sędziów. Naczelnik Państwa Józef Piłsudski powołał do niej 44 osoby, które następnie zostały zatwierdzone przez Sejm Ustawodawczy.

Pierwszym prezydentem Komisji Kodyfikacyjnej był Franciszek Xawery Fierich (profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego), który stanowisko piastował do swojej śmierci w 1928 roku. Po jego śmierci Komisja straciła na znaczeniu. Nowym prezydentem został w 1932 roku Bolesław Norbert Pohorecki, który na czele pozostał do wybuchu II wojny światowej. Komisję podzielono na 2 wydziały: cywilny (sekcja prawa materialnego, procesowego i handlowego) oraz karny (sekcja prawa materialnego i procesowego). Przez Komisję przewinęło się 69 prawników, którzy stworzyli podstawy dla polskiego prawa cywilnego i karnego, pracując w ramach wydziałów cywilnego i karnego, które to wydziały dzieliły się dodatkowo na sekcje.

Formalnie Komisji nigdy nie zniesiono, lecz po wojnie nie została ona przywrócona. W latach osiemdziesiątych, za czasów Solidarności, pojawił się pomysł przywrócenia działalności Komisji Kodyfikacyjnej, ale nie został on ostatecznie zrealizowany.