Kompatybilność elektromagnetyczna

Z Wikipedii

Kompatybilność elektromagnetyczna (ang. ElectroMagnetic Compatibility - EMC) - zdolność danego urządzenia elektrycznego lub elektronicznego do poprawnej pracy w określonym środowisku elektromagnetycznym i nieemitowanie zaburzeń pola elektromagnetycznego zakłócającego poprawną pracę innych urządzeń pracujących w tym środowisku.

Oznacza to spełnienie trzech kryteriów:
- urządzenie (system) nie powoduje zakłóceń w pracy innych urządzeń (systemów)
- urządzenie (system) nie jest wrażliwe na zakłócenia emitowane przez inne urządzenia (systemy)
- urządzenie (system) nie powoduje zakłóceń w swojej pracy

Środowisko elektromagnetyczne jest to miejsce użytkowania urządzenia określone poziomem i charakterem zaburzeń pochodzących od ich źródeł. Źródłami tymi mogą być obiekty emitujące fale elektromagnetyczne celowo (np. nadajniki radiowe, telewizyjne lub radiolokacyjne) lub przypadkowo (np. urządzenia AGD).

Zgodnie z zaleceniami Polskiego Komitetu Normalizacyjnego termin "zaburzenie elektromagnetyczne" oznacza przyczynę, czyli zjawisko elektromagnetyczne, które może powodować "zakłócenie", czyli degradację pracy urządzenia.

W ramach kompatybilności elektromagnetycznej rozróżnia się pojęcia emisji zaburzeń i odporności na zaburzenia. Każde pracujące urządzenie elektryczne czy elektroniczne jest źródłem tych zaburzeń o różnych poziomach i charakterze.

W Polsce jedną z norm określającą dopuszczalne poziomy emisji zaburzeń elektromagnetycznych jest PN-EN 55022 "Kompatybilność elektromagnetyczna (EMC) -- Urządzenia informatyczne -- Charakterystyki zaburzeń radioelektrycznych -- Poziomy dopuszczalne i metody pomiaru". Badania według tej i innych norm można wykonać w specjalizowanym laboratorium EMC Instytutu Logistyki i Magazynowania w Poznaniu, lub komorze badań EMC w Centrum Elektryfikacji i Automatyzacji Górnictwa EMAG w Katowicach