Koncesja Selkirka

Z Wikipedii

Koncesja Selkirka – nadanie ziemskie około 300,000 kilometrów kwadratowych na terenie dzisiejszej prowincji Kanady Manitoba oraz stanów USA Minnesota i Dakota Północna dokonane przez Kompanię Zatoki Hudsona na rzecz Lorda (hrabiego, Earl) Selkirka w 1809.

Od początku swej administracji Ziemi Ruperta, Kompania starała się nie dopuścić do osadnictwa na tym terenie, pragnąc zachować monopol na handel skórami i innymi towarami. Zakaz ten był wielokrotnie łamany poprzez "dzikie" osadnictwo, najczęściej Metysów. Kompania tolerowała to głównie ze względu na wartość usług świadczonych jej przez Metysów. Koncesja Selkirka była pierwszym wyłomem w tej regule. Douglas, który przeszedł do historii jako Lord Selkirk, obiecał Kompanii dostarczanie 200 pracowników rocznie, zapewnienie pewnych źródeł zaopatrzenia w żywność i pomoc w osiedlaniu się emerytowanych pracowników Kompanii.

Akcja osiedleńcza, głównie ubogich szkockich rolników pochodzących z hrabstwa Selkirków w Szkocji rozpoczęła się w 1811. Po kilku ciężkich latach, głównie z powodu nieprzystosowania kolonistów do trudnego klimatu i konieczności przestawienia się na odmienne metody uprawy, kolonia rozłożona wzdłuż Rzeki Czerwonej, której centrum stanowił Fort Garry (dzisiejszy Winnipeg), zaczęła się prężnie rozwijać. W pierwszych latach istnienia kolonii miały miejsce liczne konflikty z zamieszkującymi te same tereny społecznościami metyskimi. Kulminacją tego konfliktu była akcja zbrojna, która zakończyła się klęską Metysów w bitwie pod siedmioma dębami. W późniejszych latach stosunki pomiędzy szkockimi kolonistami a Metysami ułożyły się poprawnie i w Dolinie Rzeki Czerwonej powstała prężna kolonia nosząca wszelkie cechy społeczności kresowej.