Konrad Salicki
Z Wikipedii
Konrad (III) Salicki (ur. 12 lutego 1074 r. w opactwie Hersfeld; zm. 27 lipca 1101 r. we Florencji) – król Włoch w latach 1093-1098, król niemiecki w latach 1087-1098. Ponadto w latach 1076-1087 był księciem Dolnej Lotaryngii i margrabią Turynu.
Konrad był drugim synem cesarza Henryka IV i Berty Sabaudzkiej. Jego starszy brat Henryk urodził się i zmarł na początku sierpnia 1071 r. Konrad już w wieku dwóch lat towarzyszył ojcu w latach 1076-1077 w wyprawie do Canossy. W tym samym czasie został księciem Dolnej Lotaryngii. Opiekę nad nim powierzono arcybiskupowi Mediolanu Teobaldowi. Konrad zamieszkał we Włoszech.
30 maja 1087 r. w Akwizgranie został wybrany na króla niemieckiego. W 1093 r. Konrad pod wpływem hrabiny Matyldy Toskańskiej przeszedł do obozu papieskiego i w tej sposób stał się przeciwnikiem własnego ojca. W tym samym roku został koronowany na króla Włoch. W 1095 r. krótko po synodzie w Piacenzie przyrzekł papieżowi Urbanowi II bezpieczeństwo i pełnił służbę stratora (prowadził konia jako pachołek w uniżonym geście). W tym samym roku z inicjatywy Urbana II, Konrad ożenił się z Konstancją, córką hrabiego sycylijskiego Rogera I.
Na te wypadki Henryk IV zareagował zwołując w kwietniu 1098 r. zjazd w Moguncji. Cesarz ogłosił detronizację Konrada i równocześnie naznaczył na swojego następcę młodszego syna Henryka. W ten sposób Konrad stracił wpływ na stosynki polityczne we Włoszech. Zmarł we Florencji i został pochowany w tamtejszej katedrze.
