Konserwatorium
Z Wikipedii
Konserwatorium – historyczna nazwa szkoły muzycznej.
W 1537 roku pierwsze konserwatorium powstało w Neapolu. Był to przytułek dla sierot, które kształcono w śpiewie i grze na instrumentach. W następnych latach podobne instytucje powstawały w Weronie, Mediolanie, Wenecji. Konserwatoria działały w Italii do końca XVIII w. kształcąc wielkie ilości znakomitych muzyków. To oni przyczyniali sią do dominacji włoskich wykonawców i kompozytorów w całej Europie. Najsławniejsze konserwatoria działały w Neapolu (stąd wywodziło się wielu kastratów) i w Wenecji; dyrektorem muzyki w najsławniejszym konserwatorium dla dziewcząt Ospedale della Pieta w Wenecji był m.in. Antonio Vivaldi. Konserwatoria utrzymywały się z wykonywania muzyki podczas nabożeństw zamawianych przez mieszkańców miasta. Na potrzeby takich nabożeństw powstały ogromne ilości utworów w różnych gatunkach, wokalnych, wokalno-instrumentalnych, a nawet tylko instrumentalnych (nap. koncerty).
Pierwsze świeckie konserwatorium powstało po rewolucji francuskiej. Kształcić miało muzyków na potrzeby orkiestr uświetniających rewolucyjne ceremoniały. Wyjątkowo ważne były w nim więc klasy instrumentów dętych.
W Polsce pierwszą publiczną szkołę muzyczną, wobec której stosować zaczęto nazwę konserwatorium, otwarto w Warszawie w roku 1810 (oficjalną nazwę konserwatorium nadano szkole dopiero w roku 1821). Nauczano w niej przede wszystkim śpiewu oraz gry na instrumentach, a także przedmiotów teoretycznych.
Obecnie nazwy konserwatorium używa się rzadko, gdyż tradycyjnie oznacza ona szkołę muzyczną, która uczy muzyki od podstaw, a więc odpowiada poziomowi podstawowej i średniej, a ewentualnie nawet wyższej szkoły muzycznej.
