Krucjaty połabskie

Z Wikipedii

Krucjaty połabskie - zbrojne wyprawy wojenne zorganizowane w XII wieku z upoważnienia papieża Eugeniusza III, przez feudałów niemieckich, skierowane przeciwko pogańskim plemionom Słowian połabskich. Do krucjaty tej przyłączyli się także polscy książęta, ale ich udział i motywy nie zostały do końca wyjaśnione. Wyprawy te dawały rycerstwu niemieckiemu możliwość uniknięcia uczestnictwa w zorganizowanej w 1147 roku II wyprawie krzyżowej przy jednoczesnym zachowaniu ideałów rycerskich. Jednak w późniejszym okresie stały się pretekstem do próby opanowania sąsiednich ziem, zamieszkałych nie tylko przez pogan, ale również przez chrześcijańską ludność.

Pierwsza krucjata połabska z roku 1147 była bezpośrednią reakcją na nawoływania do uczestnictwa w II wyprawy krzyżowej. Była ona prowadzona przez księcia Saksonii Henryka Lwa oraz margrabiego Marchii Północnej Albrechta Niedźwiedzia. Szczególne zasługi w obronie swoich włości przed atakami krzyżowców miał obodrzycki książę Niklot, dzięki któremu pierwotne zamiary przejęcia kontroli nad słowiańskimi ziemiami w 1147 roku zakończyły się fiaskiem. Szczególne niepowodzenie poniosła próba zdobycia chrześcijańskiego skądinąd Szczecina obleganego przez wojska krzyżowców.

Następny najazd nastąpił w 1160 roku, kiedy to Henryk Lew zaatakował ziemie Obodrytów. Tym razem Niklot mimo kolejnych skutecznych działań obronnych, zginął w bitwie pod Orłem, a jego ziemie w 1161 roku stały się lennem najeźdźcy. Jednak ten nadał je synom poległego księcia: Przybysławowi i Warcisławowi.

[edytuj] Bibliografia

• Wrzesiński Sz. - "Polscy krzyżowcy. Tajemnice średniowiecznych krucjat", Egros, Warszawa 2007.