II wyprawa krzyżowa
Z Wikipedii
| II wyprawa krzyżowa Wyprawy krzyżowe |
|||||||||
 Krzyżowcy przybywają do Konstantynopola |
|||||||||
| Data | 1147-1149 | ||||||||
| Miejsce | Anatolia, Królestwo Jerozolimskie, Półwysep Iberyjski | ||||||||
| Wynik | przegrana Chrześcijan | ||||||||
| Przyczyna | utrata Hrabstwa Edessy | ||||||||
| Terytorium | Anatolia, Lewant, Półwysep Iberyjski | ||||||||
|
|||||||||
| Wyprawy krzyżowe Bitwy Łacinników |
|---|
|
I:Nikea • Doryleum • Antiochia • Jerozolima • Askalon |
II wyprawa krzyżowa (1147-1149) wyprawa rycerstwa zachodnioeuropejskiego skierowana przeciwko muzułmanom na terytorium lewantu. Pierwsza krucjata prowadzona przez europejskich królów: francuskiego - Ludwika VII i niemieckiego - Konrada III. Należy też wspomnieć o udziale Fryderyk Barbarossa, późniejszego organizatora III krucjaty. Jej inicjatorami byli św. Bernard z Clairvaux i papież Eugeniusz III. Główną przyczyną jej zorganizowania było zdobycie hrabstwa Edessy przez muzułmanów. Zakończyła sie porażka i upadkiem wśród muzułmanów mitu o "niepokonanych chrześcijanach".
Spis treści |
[edytuj] Przebieg krucjaty
Armie dwóch królów maszerowały oddzielnie przez Europę, na terytorium Bizancjum osłaniane były przez cesarza Manuela I Komnena. Po opuszczeniu terytorium Bizancjum i wkroczeniu do Anatolii, wyprawa Konrada III, osłabiona marszem do Konstantynopola, poniosła klęskę pod Doryleum. Piechurzy niemieccy zostali całkowicie zaskoczeni atakiem tureckim. Doszło do masakry, w której Konrad utracił prawie 9/10 swojej armii. Reszta albo zawróciła albo dołączyła do Francuzów. Po dotarciu połączonej już armii chrześcijan do Jerozolimy zebrała się Rada Królestwa. Najprawdopodobniej pod wpływem nacisków nowo przybyłych krzyżowców podjęto decyzję o ataku na neutralny do tej pory Damaszek, zamiast na Mosul rządzony przez Nur-ad Dina, władcę, który podbił hrabstwo Edessy. W czasie trwania owej wyprawy krzyżowcom pomimo wystawienia największej armii z dotychczasowych, w wyniku braku talentów i wiecznych kłótni dowódców, nie udało się podbić Damaszku. Oblężenie trwało zaledwie 5 dni, po czym cała armia, w rozsypce, przymierając z pragnienia i ciągle atakowana przez lekką jazdę turecką, wycofała się na tereny Królestwa. Porażka było ogromna, stracono bezpowrotnie tysiące ludzi i cenny prestiż. Mit niepokonanych armii krzyżowych minął bezpowrotnie. Sytuację wykorzystał Nur ad-Din, który zajął neutralny dotychczas Damaszek.
[edytuj] Pomoc w rekonkwiście
Flamandzcy, fryzyjscy, normańscy, angielscy, szkoccy, i cześć niemieckich krzyżowców w drodze do Ziemi Świętej pomogli Portugalczykom przy oblężeniu Lizbony w roku 1147. Część z nich, która przypłynęła wcześniej, pomogła w zdobyciu Santarém. Pomogli tez w zdobywaniu miast: Sintra, Almada, Palmela i Setúbal. Pozwolono im zostać na podbitych terytoriach, gdzie założyli rodziny.
[edytuj] Wydarzenia drugiej krucjaty 1147 - 1149
- 1147 Bitwa pod Doryleum (Bitwa nad rzeką Bathys)
- 1148 Bitwa pod Al-Kadmus (Walki o zamek Al-Kadmus)
- 1148 Bitwa pod Al-Mazza (Chrześcijanie zwyciężają armię damasceńską)
- 1148 Walki o Damaszek
- 1148 Oblężenie Tortosy
[edytuj] Bibliografia
- Szymon Wrzesiński - Polscy krzyżowcy. Tajemnice średniowiecznych krucjat, wyd. Egros, Warszawa 2007.
- Szymon Wrzesiński - Sandomierski Desperado [w:] Focus Historia, nr 3, 2007, s. 4-9.
Wyprawy krzyżowe przeciw muzułmanom
I wyprawa ludowa • I • II • III • IV • Krucjata dziecięca • V • VI • VII
