Kryzys przysięgowy

Z Wikipedii

Kryzys przysięgowy - tak nazwano odmowę złożenia przysięgi przez żołnierzy I i III Brygady Legionów Polskich 9 lipca 1917.

Wiosną 1917 roku Rosja zgodziła się na polską niepodległość, co oznaczało poparcie sprawy polskiej przez całą ententę. W kwietniu tego roku do wojny przystąpiły Stany Zjednoczone, co przesądziło klęskę państw centralnych - przestały być interesującym sojusznikiem. Niemcy zdawali sobie sprawę ze swojego położenia i zażądali od legionów powtórnej przysięgi. Dotychczasowy inicjator współpracy z państwami centralnymi, Józef Piłsudski, w zmienionej sytuacji zalecił legionistom przysięgi nie składać. I i III Brygada 9 lipca 1917 demonstracyjnie uchyliły się od przysięgania wierności Wilhelmowi II.

Przysięgę złożyła tylko II Brygada, od samego początku słabo związana z Józefem Piłsudskim (jej dowódcą był gen. Józef Haller). Żołnierze według planów niemieckich mieli zasilić tzw. "Polnische Wehrmacht" (Polską Siłę Zbrojną) pod niemieckim dowództwem i rekrutowaną z poboru.

II Brygada została wcielona do wojska austriackiego, jako PKP - Polski Korpus Posiłkowy. W wyniku kryzysu legioniści, którzy odmówili złożenia przysięgi zostali internowani w obozach w Szczypiornie i Beniaminowie, natomiast Józef Piłsudski został uwięziony w Magdeburgu razem ze swoim szefem sztabu - Kazimierzem Sosnkowskim.