Polski Korpus Posiłkowy
Z Wikipedii
Polski Korpus Posiłkowy – formacja wojskowa utworzona przez Austrię po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 z żołnierzy Legionów Polskich.
Po proklamowaniu Królestwa Polskiego i ogłoszeniu aktu 5 listopada 1916, Austria 10 kwietnia 1917 przekazała Legiony Tymczasowej Radzie Stanu. W wyniku odmowy złożenia przysięgi Cesarstwu Niemieckiemu przez większość legionistów (głównie I i III Brygada Legionów Polskich oraz 1 Pułk Artylerii), Legiony zostały rozwiązane.
Legioniści, którzy złożyli przysięgę, weszli w skład podporządkowanej Niemcom Polnische Wehrmacht. Legionistów pochodzących z Galicji i II Brygadę Legionów, która złożyła przysięgę, przekazano Austrii.
[edytuj] Skład
W Przemyślu ostatecznie sformowano Polski Korpus Posiłkowy dowodzony przez gen. Zygmunta Zielińskiego.
- II Brygada Legionów Polskich - dowódca płk Józef Haller von Hallenburg
- 2 Pułk Piechoty Legionów - dowódca ppłk Michał Żymierski
- 3 Pułk Piechoty Legionów - dowódca mjr Józef Zając
- 2 Pułk Ułanów Legionów Polskich - dowódca rtm Józef Dunin-Borkowski
- 1 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów - dowódca mjr Włodzimierz Zagórski
- komenda uzupełnień - płk Władysław Sikorski
[edytuj] Działania wojenne
25 października 1917 PKP w sile 431 oficerów i 7135 podoficerów i szeregowców skierowano w rejon Czerniowiec. W nocy na 16 lutego 1918, w proteście przeciwko podpisaniu pokoju brzeskiego część żołnierzy, głównie z II Brygady pod dowództwem Hallera przebiła się przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą i 6 marca połączyła się z II Korpusem Polskim w Rosji. Część żołnierzy PKP, którym nie udało się przebić, została osadzona przez Austriaków w obozach w Chust i Marmarosz-Sziget, pozostałą część wcielono do wojska austriackiego i wysłano na front włoski.
