Lajos Kossuth
Z Wikipedii
Lajos Kossuth (ur. 19 września 1802 w Monoku, zm. 20 marca 1894 w Turynie) - węgierski szlachcic, prawnik, dziennikarz; przywódca rewolucji węgierskiej uważany za węgierskiego bohatera narodowego.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Urodził się we wsi Monok w węgierskiej części Zemplína. Od 1825 był prawnikiem, a w latach 1825-1827, 1832-1836 i 1847-1848 węgierskim posłem skrzydła narodowo-liberalnego. W latach 40. po zaciekłej debacie prowadzonej poprzez prasę ze swym poprzednikiem hrabią Istvánem Széchenyim został liderem ruchu narodowo-liberalnego. W 1837 został oskarżony o zdradę i skazany na areszt w twierdzy. Powodem oskarżenia było opublikowanie przez niego "Obserwacji sytuacji politycznej". Po wyjściu z więzienia został wydawcą i redaktorem naczelnym gazety narodowo-liberalnego "Pesti Hírlap".
[edytuj] Walka o niepodległość
W marcu 1848 po wybuchu Wiosny Ludów w Cesarstwie Austriackim (zwanej tam Rewolucją Marcową) domagał się w swej mowie z 3 marca 1848 zmiany monarchii absolutnej na konstytucyjną, jak również konstytucji dla narodów cesarstwa. Jednak podczas rewolucji jego poglądy stały się bardziej radykalne i domagał się (też z bronią w ręku) całkowitej niezależności Węgier od Austrii. W pierwszym niezależnym węgierskim rządzie, którego premierem był Lajos Batthyány, pełnił funkcję ministra finansów i przewodniczącego komisji d/s wojskowych. Jako wiodąca osobowość rządu zaproponował i przeprowadził liczne reformy, np. uwolnienie chłopstwa z niewolniczego poddaństwa względem szlachty. Utworzył też węgierskie ochotnicze siły zbrojne (Honvéd) do zwalczania proaustriackich ruchów nie-węgierskich grup narodowych, przede wszystkim Chorwatów, na terenie Węgier
Po abdykacji cesarza Ferdynanda I w wyniku rewolucji marcowej Węgrzy w grudniu 1848 nie uznali praw cesarza Franciszka Józefa I do tronu Węgier. Mimo tego 7 marca 1849 Franciszek Józef I próbował wprowadzić na Węgrzech swoją wersję konstytucji, co spowodowało wybuch rewolucji niepodległościowej na Węgrzech i proklamację niezależności przez Kossutha (14 kwietnia 1849). Kossutha wybrano przywódcą Węgier z pełnomocnictwami władzy absolutnej. Początkowo węgierska armia rewolucyjna, którą ochotniczo wspierali polscy emigranci, pokonała wojska austriackie pod wodzą księcia Alfreda von Windischgrätz . Jednym ze znanych Polaków walczących w węgierskiej armii był gen. Józef Bem. Ostatecznie jednak przy poparciu Rosjan i Chorwatów udało się Austriakom zmienić bieg zdarzeń. W kleszczach między rosyjskimi wojskami z północy i wschodu, chorwackimi z południa i austriackimi z zachodu został zdławiony węgierski ruch wolnościowy, a Węgry stały się ponownie częścią monarchii Habsburgów.
Po klęsce rewolucji i wojny niepodległościowej 13 węgierskich generałów i oficerów (w Arad) i byłego premiera Batthyánya (w Peszcie) skazano na śmierć. Wyroki wykonano 6 października 1849. Jedna z legend, którą według węgierskiego historyka Róberta Hermanna stworzyli handlarze winem, mówi, że jakoby po egzekucji austriaccy oficerowie stuknęli się na toast piwem i w związku z tym stukanie się piwem na Węgrzech jest do dziś źle widzianym i obraźliwym gestem.
[edytuj] Emigracja
Sam Kossuth został również (pod nieobecność) skazany na śmierć. Uniknął jednak egzekucji, gdyż udało mu się uciec za granicę: najpierw do Imperium Osmańskiego a następnie do Anglii, gdzie poznał Giuseppe Mazziniego. Później we Włoszech spotkał Giuseppe Garibaldiego i utworzył węgierski legion, który walczył w północnych Włoszech przeciwko Austriakom. W 1867 w ramach węgiersko-austriackiego pojednania i związanej z nim amnestii dla byłych powstańców, również wyrok Kossutha cofnięto, w zamian za to cesarz Franciszek Józef I został królem Węgier. Jednakże, jako przeciwnik ugody z Austrią, Kossuth pozostał we Włoszech, umierając w Turynie 20 marca 1894. Kossuth został pośmiertnie zrehabilitowany też przez oficjalne władze austriackie. Cesarz Franciszek Józef I sprowadził uroczyście jego zwłoki do Budapesztu, gdzie zostały one przy udziale tłumów honorowo pochowane.
[edytuj] Droga Węgier do niepodległości
Węgry w 1867 uzyskały znaczną poprawę statusu i prawie równouprawnienie z Austrią, co oficjalnie manifestowało się zmianą nazwy monarchii austriackiej na Austro-Węgry (niem. kaiserliche und königliche Monarchie Österreich-Ungarn albo w skrócie K.u.K. Monarchie). Jednakże całkowitą niepodległość od Austrii Węgry uzyskały dopiero po I wojnie światowej. Dla podkreślenia zasług Kossutha dla wolności i niepodległości Węgier bezpośrednio przed budynkiem parlamentu węgierskiego w Budapeszcie stoi jego pomnik.
