Laktancjusz
Z Wikipedii
Lucius Caecilius Firmianus Lactantius (ok. 250 - 330) - pisarz i apologeta chrześcijański, retor.
Urodził się w Afryce Północnej około 250 roku. Pod okiem sławnego retora Arnobiusza uzyskał staranne wykształcenie w zakresie filozofii i literatury, po czym został nauczycielem retoryki. Cesarz Dioklecjan powołał go na stanowisko nauczyciela do Nikomedii, gdzie uczył między innymi urzędników cesarskiego dworu. Po okresie dłuższego sympatyzowania z chrześcijaństwem, prawdopodobnie właśnie w Nikomedii przyjął chrzest. Po rozpoczęciu prześladowań w 303 roku, stracił swoje stanowisko. Pod koniec życia został wychowawcą najstarszego syna Konstantyna Wielkiego, Kryspusa.
[edytuj] Dorobek literacki
Do najważniejszych dzieł autorstwa Laktancjusza można zaliczyć:
- Divinae Institutiones (Podstawy nauki Bożej) napisane w latach 304-313
- De ave Phoenice (O ptaku Feniksie),
- De ira Dei (O gniewie Bożym)
- De mortibus persecutorum (O śmierci prześladowców) - paszkwil na cesarzy - prześladowców chrześcijan.
[edytuj] Bibliografia
- Maria Cytowska, Hanna Szelest, Literatura rzymska: okres cesarstwa. Autorzy chrześcijańscy, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994, ISBN 83-01-11526-2.