Landgraf

Z Wikipedii

Landgraf (łac. comes magnus, comes patriae, comes provinciae, comes terrae, comes principalis, lantgravius, niem. Landgraf) - tytuł władcy feudalnego w Cesarstwie Rzymskiem Narodu Niemieckiego, który jako hrabia, bezpośrednio podlegał cesarzowi - zarządzając ziemią nadaną bezpośrednio przez samego władcę.

Po raz pierwszy występuje w źródłach w Dolnej Lotaryngii w 1086. Landgrafowie należeli do rangi książąt Rzeszy (Reichsfürsten), w hierarchii zajmowali miejsce miedzy księciem (Herzog) a hrabią. Najczęściej tytuł landgrafa nadawany był na ziemiach, na których zabrakło dziedzicznych książąt plemiennych, dla wzmocnienia i egzekwowania lokalnie władzy cesarskiej (królewskiej). Terytorialnie ziemie podległe landgrafom odpowiadały zazwyczaj dawnym administracyjnym okręgom (Gau), podległym wcześniej frankijskim hrabiom.

W XVIII i XIX w. większość landgrafów uzyskała tytuł księcia (Herzog), a po upadku cesarstwa w 1806, zwłaszcza po kongresie wiedeńskim w 1815, także suwerenność. Ostatnim, używającym do I wojny tytułem landgrafa, był władca Hessen-Homburg, tytuł był od 1866 odziedziczony przez linię Hessen-Darmstadt.

[edytuj] Najstarsze Landgrafostwa:

w Lotaryngii

• Brabancja
• Geldria
• Hochstaden
• Weissenbach

w Szwabii

• Sundgau
• Dolna Alzacja
• Heiligenberg

w innych regionach

• Baar
• Breisgau
• Hegau
• Hesja
• Leuchtenberg
• Nellenburg
• Stuehlingen
• Turyngia

[edytuj] Zobacz też

Landgrafowie, książęta i wielcy książęta Hesji