Lee Iacocca

Z Wikipedii

Lee Iacocca (właśc. Lido Anthony Iacocca) (ur. 15 października 1924) – amerykański menedżer przemysłu samochodowego, prezes Forda i Chryslera.

Urodził się w rodzinie włoskich imigrantów; jego ojciec Nicola przybył do Ameryki w 1902 roku, miając 12 lat, a matka Antoinette w 1921 roku. Nicola Iacocca był czlowiekiem energiczny interesu, prowadził m.in. jadłodajnię i kino. Rodzinie powodzilo się całkiem dobrze aż do czasów wielkiego kryzysu. Lee Iacocca przez cały okres edukacji uczył się bardzo dobrze, pelnił też funkcję przewodniczącego samorządu szkolnego. W 1939 roku zachorował na gościec stawowy, w wyniku czego został zakwalifikowany jako niezdolny do odbycia służby wojskowej. Ukończył Uniwersytet Lehigh w Bethlehem w Pensylwani, specjalizując się początkowo w technologii budowy maszyn, a później zmieniając ją na projektowanie zakładów przemysłowych i organizację produkcji. Na tej samej uczelni przez cztery lata studiował też psychologię i psychopatologię. W czasie studiów pracował jako dziennikarz w uniwersyteckiej gazecie The Brown and White. Następnie podjął studia magisterskie w Princeton. Jako przedmioty fakultatywne wybrał politologię i tworzywa sztuczne.

Od sierpnia 1946 roku rozpoczął karierę w Ford Motor Company. Przeszedł wszystkie szczeble kariery, zaczynając jako inżynier-stażysta w służbach technicznych, a po dziewięciu miesiącach przenosząc się do działu sprzedaży samochodów. W 1970 roku, w wieku 46 lat, został prezesem zarządu. Mimo przeprowadzeniu wielu kampanii promujących nowe samochody, w 1978 roku został zwolniony przez Henry'ego Forda II.

Jeszcze tego samego roku Iacocca został prezesem Chryslera, a od września 1979 roku przewodniczącym rady nadzorczej. Za jego zarządu firma podniosła się z zapaści; wprowadził m.in. do produkcji minivana. Pracował tam do 1993 roku.

Po śmierci żony (w 1984), chorej na cukrzycę, Iacocca wspiera badania nad tą chorobą, założył też własną fundację.

W 1984 roku Iacocca wydał autobiografię (napisaną wspólnie z Williamem Novakiem), a w 2007 książkę Where Have All the Leaders Gone.