Lekcja (językoznawstwo)
Z Wikipedii
Lekcja (łac. lectio – czytanie, odczyt) – sposób odczytania na głos znaków pisma. Lekcja zależy od języka jakim posługuje się użytkownik, ew. także od jego dialektu, osobowej maniery i wad wymowy (por. idiolekt).
[edytuj] Przykłady
- Polska lekcja alfabetu łacińskiego różni się od lekcji angielskiej.
- Litera c zmieniała swą lekcję w trakcie ewolucji języka łacińskiego: początkowo była czytana jak polskie k, później sposób odczytu przeszedł szereg przemian przed samogłoskami przednimi od polskiego „miękkiego” k, przez „miękkie” t, i w zależności od regionu polskie c w dialektach północnych i mniej więcej polskiego cz na południu.
- Język japoński korzysta z kanji, znaków chińskich przybyłych wraz z buddyzmem we wczesnym średniowieczu. W efekcie kanji mają trzy lekcje: chińską (oryginalną), japońską i tzw. chińsko-japońską (sinojapońską). Ta ostatnia to japońskie przybliżenie chińskiej wymowy. Na przykład kanji 山 (góra) odczytywane po chińsku shan w Japonii odczytuje się za pomocą dwóch lekcji: japońskiej – yama oraz sinojapońskiej – san (w japońskim nie ma odpowiednika twardego sh). Stąd góra Fudżi (富士山) teoretycznie mogłaby mieć przynajmniej dwie nazwy: fujisan i fujiyama, ale w takim układzie znaków tylko czytanie fujisan jest poprawne. Jej chińska nazwa brzmi fushishan. Warto pamiętać, iż niektóre kanji mają wyłącznie lekcję japońską, a niektóre jej nie posiadają.
