Leki przeciwleukotrienowe
Z Wikipedii
Leki przeciwleukotrienowe (antagoniści leukotrienów) - grupa leków wprowadzona do lecznictwa pod koniec XX wieku i znajdująca zastosowanie w leczeniu astmy oskrzelowej. Ich działanie polega na hamowaniu biosyntezy leukotrienów cysteinylowych (LTC4, LTD4 i LTE4) albo blokowaniu receptorów dla leukotrienów w ścianie oskrzeli. W chwili obecnej, leki przeciwleukotrienowe stanowią uzupełnienie leczenia przeciwzapalnego (kortykoterapii) astmy oskrzelowej.
Antagoniści leukotrienów nie przerywają napadów astmy. Mogą być stosowane jako leki zapobiegające napadom.
Spis treści |
[edytuj] Inhibitory biosyntezy
Należą tu inhibitory 5-lipooksygenazy, takie jak:
- zileuton
- genleuton
- ZD 2138.
Nowe związki BAYX1005, MK-591, MK-886 hamują białko aktywujące 5-LOX (FLAP) i są badane pod kątem przydatności w zapobieganiu miażdżycy [1].
[edytuj] Antagoniści receptorów leukotrienowych
Należą tu związki hamujące receptor CysLT1 dla leukotrienów cysteinylowych:
- zafirlukast
- montelukast
- cinalukast
- pranlukast
- werlukast
- pabilukast.
Przypisy
- ↑ Jawien, J, Gajda, M, Rudling, M, et al. Inhibition of five lipoxygenase activating protein (FLAP) by MK-886 decreases atherosclerosis in apoE/LDLR-double knockout mice. Eur J Clin Invest. 36, 3, 141-146. 2006. PMID 16506957.
[edytuj] Bibliografia
- W. Kostowski, Z. S. Herman Farmakologia. Podstawy farmakoterapii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2003 ISBN 83-200-3350-0.
