Leonard Sempoliński
Z Wikipedii
Leonard Sempoliński (ur. 4 listopada 1902 w Warszawie, zm. 1988 tamże) – fotograf, malarz, jeden z członków założycieli Związku Polskich Artystów Fotografików (nr legitymacji 12).
Dzieciństwo i młodość spędził w warszawskiej robotniczej dzielnicy Wola. W czasie I wojny światowej, dla utrzymania rodziny, zajmował się wyrabianiem drewnianych łyżek. W roku 1917 ukończył Szkołę Towarzystwa Kredytowego m.st. Warszawy na Woli, a następnie podjął studia w Szkole Sztuk Pięknych pod okiem Władysława Skoczylasa. Przerwał je w roku 1920, zgłaszając się na ochotnika do wojska, z chęcią udziału w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1922-1923 uczęszczał do Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych im. W. Gersona. Między rokiem 1918 a 1936 pracował w różnych zakładach warszawskich jako elektrotechnik, zakładając m.in. linie telefoniczne, a w latach 1936-1942 jako kierownik techniczno-gospodarczy w firmie "Franaszek", zajmującej się handlem materiałami fotograficznymi. W tym czasie fotografią zajmował się jedynie amatorsko. Oficjalną karierę fotograficzną rozpoczął w roku 1938, biorąc udział w zorganizowanej przez Jana Bułhaka wystawie "Piękno Wilna i Ziemi Wileńskiej". II wojnę światową przeżył w Warszawie, a powstanie warszawskie na Starym Mieście. Dostał się do obozu przejściowego w Pruszkowie, a po uwolnieniu przebywał na krótko w Podkowie Leśnej. W styczniu 1945 zamieszkał na Pradze, gdzie już w 1942 roku otworzył własny sklep fotograficzny przy ul. Targowej. 10 lutego 1946 roku w mieszkaniu Sempolińskiego przy ulicy Walecznych 27 na Saskiej Kępie zawiązał się Polski Związek Artystów Fotografików, przekształcony później w ZPAF. Tam też nowe stowarzyszenie miało swoją tymczasową siedzibę. W roku 1947 Leonard Sempoliński założył Polskie Towarzystwo Fotograficzne. Krótko potem zamknął swój sklep i podjął pracę w Warszawskich Zakładach Fotochemicznych. Zrezygnował z niej po niedługim czasie na rzecz samodzielnej działalności artystyczno-fotograficznej. W latach 1951-1956 piastował funkcję prezesa ZPAF.
W swojej karierze fotograficznej podejmował różną tematykę: tworzył dokumentację fotograficzną wielu miast i ich okolic, realizował cykle krajobrazowe, zajmował się fotografią reportażową, eksperymentalną i artystyczną. Oprócz tego malował, rysował, konstruował radia i aparaty fotograficzne. W fotografii był zwolennikiem realizmu, stawiając przed nią zadanie odtwarzania świata takim, jakim jest. Największy rozgłos przyniosła mu jego pierwsza indywidualna wystawa z roku 1969, prezentująca cykl fotografii ruin Warszawy, zrealizowana w ramach obchodów 25-lecia PRL. Kontrapunktem dla niej stał się cykl ilustrujący odbudowywaną i budowaną na nowo Warszawę: Stare Miasto, MDM, Pałac Kultury. W latach 60. i 70. powstały niezwykle dziś cenne serie fotografii, obecnie najczęściej już nieistniejących, peryferyjnych, ubogich dzielnic Warszawy.
