Leonid Basztakow

Z Wikipedii

Leonid Fokiejewicz Basztakow (ur. 1900 zm. 1970) Generał major, były funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa OGPU/NKWD/NKGB/MGB, m.in. naczelnik Wydziału 1 Specjalnego Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych. Ponosi odpowiedzialność za masowy mord na polskich oficerach w Katyniu (Zbrodnia katyńska), jeden z członków obok Bogdana Zacharewicza Kobułowa i Wsiewołoda Nikołajewicza Mierkułowa, kolegium specjalnego w sprawie jeńców polskich, tzw. trójki NKWD, zajmującej się bezpośrednio z ramienia NKWD na polecenie Biura Politycznego WKP(b) wymordowaniem polskich jeńców wojennych i nie tylko.

Urodzony w Samarskiej guberni w 1900 roku w rosyjskiej rodzinie robotniczo-chłopskiej.
W latach 1911 - 1915, uczył się w szkole dla początkujących, ukończył także 7 klas szkoły gramatyki dla dorosłych w Samarze. Do 1922 roku pracował w różnych miejscach i na różnych stanowiskach, m.in w górach, gdzie zajmował się kontuzjami, jako księgowy przy produktach pokarmowych, oraz jako księgowy przy rejestracji w miejscowym okręgu wojskowym.

Służbę w organach bezpieczeństwa, wówczas w Zjednoczonym Państwowym Zarządzie Politycznym - OGPU, rozpoczął w październiku 1922 roku. Początkowo prawdopodobnie ze względu na swój zawód i doświadczenie, był księgowym w Oddziale Specjalnym (OO) 33 i 34 dywizji piechoty OGPU. W latach 1925-1928 był pełnomocnikiem w Oddziale Ekonomicznym (EKO) w terenowych organach GPU Samarskiej Guberni, a następnie do 1929 roku pełnomocnikiem (EKO) w Pełnomocnym Przedstawicielstwie (PP) przy Zjednoczonym Państwowym Zarządzie Politycznym (OGPU) w jednym z okręgów ZSRR. W tym samym roku w sierpniu został wysłany do Moskwy na kurs w szkole organów bezpieczeństwa wewnętrznego OGPU który ukończył w 1930 roku. Prze następne 7 lat służył w Moskiewskiej Szkole OGPU/NKWD, jako szef jednego z wydziałów laboratoryjnych, a w marcu 1937 roku został przeniesiony do centrali NKWD jako oficer operacyjny 7 Oddziału VIII Wydziału (USO - Ewidencyjno-Statystyczny) w Głównym Zarządzie Bezpieczeństwa Państwowego NKWD, po reorganizacji organów NKWD z oddziałów na zarządy w połowie 1938 roku, Basztakow został oficerem operacyjnym w 7 Oddziale Wydziału 1 Specjalnego NKWD ZSRR. W październiku 1938 roku został przeniesiony do 10 Oddziału przy Wydziałe 1. Specjalnym na stanowisko jego naczelnika. Jeszcze w tym samym roku został zastepcą naczelnika a w marcu 1940 roku naczelnikiem Wydziału 1 Specjalnego NKWD ZSRR.
Na tym właśnie stanowisku był w składzie tzw. trójki obok Bogdana Zacharewicza Kobułowa wówczas szefa Głównego Zarządu Gospodarczego NKWD (AChU) i Wsiewołoda Nikołajewicza Mierkułowa, ówczesnego pierwszego Zastępcy Ludowego Komisarza Spraw Wewnętrznych, naczelnika Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego (GUGB) NKWD ZSRR, kolegium specjalnego w sprawie jeńców polskich, tzw. trójki NKWD, zajmującej się bezpośrednio z ramienia NKWD na polecenie Biura Politycznego WKP(b) wymordowaniem polskich jeńców wojennych i nie tylko.
Na tym stanowisku pozostał do lutego 1941 roku czyli do utworzenia odrębnego Ludowego Komisariatu Bezpieczeństwa Państwowego NKGB ZSRR, do którego został przeniesiony na stanowisko naczelnika Wydziału II NKGB. Po ponownym utworzeniu jednolitego NKWD przeszedł ponownie na stanowisko naczelnika Wydziału 1 Specjalnego. Później w lutym 1942 roku został długoletnim naczelnikiem Wyższej Szkoły NKWD/NKGB/MGB, sprawował ów stanowisko do maja 1947 roku. Do 1951 roku zajmował różne stanowiska w Ministerstwie Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR.

Stopnie wojskowe i odznaczenia

• 1936 - lejtnant bezpieczeństwa państwowego
• 1938 - starszy lejtnant bezpieczeństwa państwowego
• 1939 - kapitan bezpieczeństwa państwowego
• 1940 - major bezpieczeństwa państwowego
• 1941 - starszy lejtnant bezpieczeństwa państwowego
• 1943 - komisarz bezpieczeństwa państwowego
• 1945 - generał-major bezpieczeństwa państwowego

• 1940 - Order Czerwonej Gwiazdy
• 1942 - Order Zasłużonego Pracownika NKWD
• 1943 - Order Czerwonej Gwiazdy
• 1944 - Order Czerwonego Sztandaru
• 1946 - Order Lenina
• Gwiazda Partyzancka 1 stopnia

[edytuj] Źródła

• Sergo Beria BERIA mój ojciec w sercu stalinowskiej władzy, Warszawa wydawnictwo Magnum
• Paweł Piotr Wieczorkiewicz ŁAŃCUCH ŚMIERCI Czystka w Armii Czerwonej 1937-1939, Rytm